Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Δεν πίστευα ότι μετά από τα όσα έχουν συμβεί την προηγούμενη δεκαετία η χώρα θα δοκιμαζότανε και πάλι από θεωρίες συνωμοσίας. Έχω τρομάξει! Θεωρώ αδιανόητο να πιστεύει κάποιος ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έβαλε να … δολοφονήσουν τον γιο μιας εισαγγελέως! Και όχι να το αναπαράγει «κάποιος», ο οποιοσδήποτε στο καφενείο, αλλά μιλάμε για πολιτικούς αρχηγούς! Τι τύχη μπορεί να έχει αυτή η χώρα όταν «σοβαροί άνθρωποι» υιοθετούν τον λόγο του «Μακελειού»;
Την Παρασκευή θα έχει δεκάδες χιλιάδες κόσμου στους δρόμους. Στη Δημοκρατίας μας αυτό επιτρέπεται. Και όσο υπάρχει αυτή η Δημοκρατία, όσο και αν τη λοιδορούν κάποιοι ακραίοι, με αυτήν την κατασυκοφαντημένη Δικαιοσύνη και τους χιλιοταλαιπωρημένους Θεσμούς, οι διαδηλώσεις θα επιτρέπονται. Θα είναι νόμιμες. Σε μία άλλη Δημοκρατία, όπως αυτή που ευαγγελίζονται διάφοροι «επαναστάτες» που θέλουν την Παρασκευή να ζήσουν το «όνειρό» τους, δεν ξέρουμε. Δεν ξέρουμε αν σε εκείνο το δυστοπικό μέλλον η συγκέντρωση άνω των τριών ατόμων θα είναι νόμιμη. Και αυτό, το γεγονός ότι μπορεί να οδηγηθούμε και πάλι στα μονοπάτια του 2015 είναι που μας τρομάζει!
Αν πιστεύουν κάποιοι ότι θα «πέσει» ο Μητσοτάκης και όλα τα προβλήματα της χώρας θα λυθούν, ας το πιστεύουν. Ας προσπαθήσουν και να τον «ρίξουν», πείθοντας τους φίλους και τους συγγενείς τους να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές το κόμμα της καρδιάς τους. Έτσι γινότανε στις δημοκρατίες και έτσι πρέπει να συνεχίσει να γίνεται.
Δεν θα πάει πάντως όλος ο κόσμος στη συγκέντρωση για να ρίξει τον Μητσοτάκη. Το μεγάλο κομμάτι των συγκεντρωμένων θα πάει για να τιμήσει τα θύματα της τραγωδίας και να ζητήσει από τον πολιτικό κόσμο να κάνει όλα όσα πρέπει να γίνουν για να μην ζήσουμε άλλα Τέμπη. Αλλά εδώ, φίλοι και φίλες, αρχίζουν τα δύσκολα.
Και αυτό διότι η Ζωή, ο πωλητής των επιστολών του Ιησού και οι χρυσαυγίτες που θα επανεμφανιστούν θα «μετρήσει» ο καθένας τις παρουσίες των διαδηλωτών στο δικό του σακούλι. Και πάλι αυτό ξεπερνιέται. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει τους λογαριασμούς που θέλει και δεν μπορεί αυτό να είναι το κριτήριο για το αν θα συμμετέχει κάποιος σε μια τέτοια κινητοποίηση ή όχι.
Το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ποια κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί αυτήν την άλλη Ελλάδα που όλοι θέλουμε, που δεν θα μας πληγώνει και που φανταζόμαστε ότι θα απαιτήσουν και οι διαδηλωτές την Παρασκευή. Διότι το δυστύχημα των Τεμπών συνέβη ακριβώς επειδή οι παθογένειες μας έχουν κυριαρχήσει τις τελευταίες δεκαετίες. Τι είναι λοιπόν διατεθειμένος να κάνει ο κάθε ένας από εμάς για να νικηθούν αυτές οι παθογένειες και να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος; Θα πούμε ναι σε ένα σύστημα αξιολογήσεων που θα βάζει τέλος στην ατιμωρησία; Αν υπήρχε ένα τέτοιο σύστημα ο μοιραίος σταθμάρχης δεν θα βρισκότανε εκείνη την ώρα σε εκείνη τη θέση. Είμαστε έτοιμοι γι αυτό ή θα βροντοφωνάξουμε μαζί με τους θιασώτες της άλλοτε κραταιάς Σοβιετίας «τα κέρδη τους οι ζωές μας». Πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος η μαύρη προπαγάνδα, αυτή που αναπαρήγαγε οποιοδήποτε fake news βρήκε στο δρόμο της, αν δεν τα κατασκεύασε η ίδια, θα δουλέψει για να πείσει ότι η φωνή όλων ενώθηκε με τη δική τους και απαίτησε να «πέσει η κυβέρνηση των μαφιόζων και δολοφόνων».
Έχω τρομάξει. Επειδή δεν πρόκειται για μια διαμαρτυρία. Δεν είναι μια οποιαδήποτε διαδήλωση. Αλλά το αποκορύφωμα της προσπάθειας μιας σέχτας που θέλει να φέρει την Ελλάδα στα δικά της μέτρα. Στα μέτρα της Ζωής.
Πιστέψαμε το 2015 ότι τα καταφέραμε, ότι αφήσαμε τον κίνδυνο πίσω μας. Είχαμε άδικο. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά οι δυνάμεις που έδωσαν τότε τη μάχη ήταν περισσότερες και με ξεκάθαρο το περιβάλλον. Ξέραμε ποιοι ήταν οι φίλοι και ποιοι οι «απέναντι». Σήμερα πολλοί από τους συντρόφους εκείνης της εποχής έχουν μετακινηθεί. Όχι, οι ίδιοι, αλλά οι πολιτικοί φορείς που τους εκπροσωπούν. Δικαίως; Αδίκως; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αυτή η μάχη γίνεται με δυσχερέστερους όρους. Αυτός είναι ένας λόγος για να είναι κάποιος τρομαγμένος. Αν «σώθηκε» η παρτίδα το 2015, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτή που μόλις έχει ξεκινήσει με την αλλαγή της διοίκησης στις ΗΠΑ. Μάλλον απαισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε σε ένα αλλόκοτο νέο διεθνές περιβάλλον και με το εσωτερικό της χώρας να βρίσκεται σε πλήρη αναταραχή…
