Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Ο κόσμος μας έχει ήδη χωριστεί στα δύο και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε πλευρά. Με την Τουρκία, τη Χαμάς, τους μουλάδες του Ιράν και τον Βλαδίμηρο ή με τη Δύση; Η Ελλάδα δεν έχει το περιθώριο να δηλώσει ουδέτερη. Όχι όσο απέναντί μας είναι η Τουρκία. Αν είχαμε για γείτονα την Ελβετία, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι κι αλλιώς. Στο μεταξύ, ας θυμόμαστε ένα πράγμα. Αν το Ισραήλ ηττηθεί, ανοίγει ο δρόμος για άλλους στόχους. Μαντέψτε…
Υπάρχουν φωνές στην Ελλάδα που θέλουν να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στον λαό της Παλαιστίνης. Η αλήθεια είναι ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας δεν έχει ως μέτρο το «δίκαιο», αλλά την ισχύ. Οι νικητές τα παίρνουν όλα. Οι ηττημένοι τα χάνουν όλα. Και από την άλλη, σηκώνει μεγάλη συζήτηση αυτό το «δίκαιο» του Παλαιστινιακού λαού. Ναι, όλοι έχουν δικαίωμα σε ένα κράτος. Αλλά δεν είναι το Ισραήλ που τους το αρνήθηκε. Αρκεί να διαβάσει κανείς το καταστατικό της Χαμάς για να αρχίσει να μπαίνει στο πνεύμα μιας άλλης πραγματικότητας απ αυτή που πιστεύει και ορκίζεται η ελληνική αριστερά.
Η Τουρκία έχει διαλέξει στρατόπεδο. Είναι αυτό του Ισλάμ, της Χαμάς. Είναι το στρατόπεδο που ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στη Δύση. Εμείς, τι δουλειά έχουμε εκεί; Ποιο θα είναι το όφελός μας αν εξαφανιστεί το Ισραήλ και ξεχυθεί στο δρόμο όλο το Ισλάμ του πλανήτη για να μας πει ότι «ο Θεός είναι μεγάλος»; Ο δικός τους Θεός δεν ομιλεί την ίδια γλώσσα με τον δικό μας. Δυστυχώς.
Και τα παιδιά που βομβαρδίζονται στη Γάζα; Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι τα καθεστώτα αυτά που βιάζουν στο όνομα του Αλλάχ θα είχαν πρόβλημα να χρησιμοποιήσουν τα γυναικόπαιδα ως ασπίδα. Κι αυτό δεν αποτελεί μεν άλλοθι για τη σκληρότητα της απάντησης του Ισραήλ, αλλά δεν ξέρουμε τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους. Σκεφτείτε ότι 1.000 «στρατιώτες του θεού» εισβάλλουν σε ένα ελληνικό νησί και αφού σκοτώσουν και βιάσουν, απαγάγουν 1.000 κατοίκους στα βάθη της Ανατολής. Υπερβολικό; Οι Ισραηλινοί που έζησαν αυτόν τον εφιάλτη δεν έχουν την ίδια άποψη…
Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Δεν είναι ευχάριστο. Δεν είναι αυτό που θα θέλαμε να μας συμβεί. Αλλά συμβαίνει. Και μέχρι αυτή την ώρα οι επιπτώσεις είναι σχετικά μικρές για μας. Πιστέψτε το, η ακρίβεια θα είναι το τελευταίο που θα μας απασχολεί ως συνέπεια του πολέμου αν ηττηθεί το Ισραήλ.
Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν την πολυτέλεια της επιλογής της ουδετερότητας. Ξέρουμε από τώρα ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των Ισλαμοφασιστών. Και την ώρα εκείνης της μάχης, οι επιτιθέμενοι δεν θα ρωτάνε τα θύματα αν στο παρελθόν ήταν υπέρ ή εναντίον των Παλαιστίνιων. Όπως και δεν ρωτήθηκαν οι νέοι που συμμετείχαν στο μουσικό φεστιβάλ για τις πολιτικές τους θέσεις. Για τους άλλους ήταν εξ ορισμού οι μισητοί εχθροί…
