Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Το σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας δεν εξαντλείται στην εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών. Ο πρώτος στόχος, αυτός της πλήρους αποσάθρωσης του «πολιτικού συστημισμού» έχει πετύχει. Ο αμέσως επόμενος θα είναι η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η συμπίεση της ΝΔ σε ποσοστά χαμηλότερα του 25%, έτσι ώστε να οδηγηθούμε σε πολυκομματικές «κυβερνήσεις συνεργασίας». Η προοπτική του «μεγάλου συνασπισμού» του νέου κόμματος Τσίπρα με μία ΝΔ με άλλη ηγεσία είναι στο μενού. Η συνέχεια επί της οθόνης (κυρίως τηλεοπτικής) με άφθονη σκανδαλολογία.
Το δεύτερο κύμα της αποσταθεροποίησης δεν μπορεί παρά να έχει έντονο άρωμα σκανδαλολογίας. Είναι παλιά και δοκιμασμένη πρακτική. Μέχρι να αποδειχτεί η αλήθεια περνάει χρόνος και εκείνο που μένει είναι η σκόνη της συκοφαντίας.
Η προσπάθεια αποδόμησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη ξεκίνησε με το υβριστικό σύνθημα που διαδόθηκε από «διανοούμενους» και έφτασε να δονεί τα γήπεδα: «Μητσοτάκη γ@@@@@@». Μετά περάσαμε με αφορμή τα Τέμπη στο «κυβέρνηση δολοφόνων και λαθρέμπορων». Επόμενο λογικό βήμα το «έξω οι κλέφτες».
Κατά τα φαινόμενα και κρίνοντας από τα όσα διαδραματίστηκαν στις τηλεοπτικές οθόνες με τα Τέμπη, όπου δεκάδες «εμπειρογνώμονες» έστησαν σκηνικά ζωγραφίζοντας ανύπαρκτες δεξαμενές με… ξυλόλια, ο τρόπος θα είναι και πάλι ο ίδιος. Θα δούμε νέα ευφάνταστα σενάρια που με τη δύναμη της εικόνας θα γίνουν «πραγματικότητα» στα μάτια του διψασμένου για αίμα κοινού. Στη συνέχεια η πραγματικότητα αυτή θα ανατραπεί. Αλλά ποιος νοιάζεται; Ποιος ζήτησε συγνώμη για τις «ζωγραφιές», για τα απίστευτα ψεύδη που διαδόθηκαν με τα Τέμπη;
Το νέο πολιτικό σκηνικό δεν θα έχει έναν και μόνο ισχυρό παίκτη. Δεν θέλουν άλλον Μητσοτάκη. Δεν θέλουν άλλον ισχυρό πρωθυπουργό. Τα οικονομικά συμφέροντα που χρηματοδότησαν την εκστρατεία μίσους θέλουν αδύναμες κυβερνήσεις συνεργασίας που θα εξαρτώνται από τη δική τους βούληση και όχι οι ίδιοι από την αντίστοιχη βούληση του εκάστοτε πρωθυπουργού.
Κι αν είναι μόνο αυτό, θα έλεγε κανείς ότι η ζημιά είναι υπολογίσιμη. Αν όμως πίσω από όλο αυτό κρύβονται θέματα που έχουν να κάνουν με το ενδιαφέρον τρίτων χωρών για τη μελλοντική τοποθέτηση της Ελλάδας στη γεωπολιτική σκακιέρα, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Να θυμίσουμε εδώ ότι την προηγούμενη φορά που υπήρχε το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού ήταν το 2015 και από πίσω υπήρχε η «πρόταση» εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Μία πρόταση που θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο από έναν ευρύτατο συνασπισμό κομμάτων που θα έπαιρνε και το βάρος της ευθύνης.
Οι σχεδιασμοί εκείνοι χάλασαν, επειδή στη ΝΔ εξελέγη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σήμερα ο «εντολέας» δε φαίνεται να είναι ο ίδιος. Δεν είναι η Γερμανία του Σόιμπλε που μοιράζει προτάσεις και λεφτά για να πάψει η Ελλάδα να αποτελεί βαρίδι στην Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Οι Γερμανοί έχουν άλλα θέματα για να ασχοληθούν. Το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού παρέμεινε στο τραπέζι, αλλά δεν υπάρχει η Γερμανία του Σόιμπλε. Το σενάριο, όμως, είναι εδώ. Κάτι που ίσως σημαίνει ότι κάποια πράγματα παραμένουν κοινά ή σταθερά. Να είναι, άραγε, η «συμμορία της δραχμής»; Θα δείξει! Αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα μάθουμε. Ελπίζουμε όχι με τον κακό τρόπο. Να μη χρειαστεί να χάσουμε κάτι για να μάθουμε. Να μην ξεχνάμε ότι το 2015 ήμασταν κάπως «τυχεροί» και χάσαμε μόνο χρήματα…
