Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Οι δικοί μας είναι εξ ορισμού οι καλοί, οι άγγελοι της αλήθειας, οι ιππότες του φωτός. Οι άλλοι, εκείνοι πουν δεν μας ψηφίζουν και δεν μας αγαπούν, είναι η ενσάρκωση του κακού. Κάτι σαν μια διαρκή πάλη φανατικών οπαδών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Για τους «δικούς μας» όλα επιτρέπονται. Για τους «άλλους» όλα είναι απαγορευμένα, μέχρι και να περάσουν από τα δικά μας στέκια. Χαμηλές πτήσεις σε ένα περιβάλλον χαμηλών προσδοκιών…
Και όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους. Οι άλλοι πάντοτε έχουν άδικο. Δεν τους βρίσκουμε δίκιο ούτε μια φορά στο εκατομμύριο. Οι άλλοι είναι πονηροί, δόλιοι, αιμοδιψείς και αιμοσταγείς. Οι δικοί μας τώρα έχουν πάντοτε δίκιο. Ακόμη κι όταν πιαστούν με την γίδα στην πλάτη. Οι δικοί μας έχουν πάντοτε αγαθές προθέσεις.
Ξέρουμε όλοι μας ότι δεν είναι έτσι. Μπορεί να διαφωνούμε με κάποιον, αλλά αυτό δεν τον κάνει αυτόματα άτιμο. Και ακόμη, δεν είναι βέβαιο ότι στην διαφωνία μας αυτή έχουμε εμείς δίκιο. Όλο αυτό δεν σημαίνει ότι ο δρόμος των ίσων αποστάσεων είναι ο καλύτερος! Στην μάχη των ιδεών χρειάζεται ένταση. Αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα, στο γεγονός ότι ο κάθε ένας από εμάς υπερασπίζεται τις απόψεις του και τις ιδέες του με πάθος. Αλλά στο ότι μας αρέσει να μεταφέρουμε αυτή την διαμάχη στα πάντα.
Η κοινωνία μας έχει χάσει πολλά απ’ όλη αυτή την διαστροφή που χαρακτηρίζει τον δημόσιο λόγο μας. Και θα συνεχίσει να χάνει, όσο οι κραυγές υπερισχύουν της κοινής λογικής. Διότι υπάρχει μια αντικειμενική αλήθεια που σκόπιμα υποτιμάται για να δικαιωθούν κάθε φορά τα … δικά μας παιδιά!
Παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζεται η Πόπη Τσαπανίδου. Πολλοί σημερινοί της φίλοι δεν ήθελαν μέχρι χτες να την δουν ούτε ζωγραφιστή. Αλλά σήμερα, που αποφάσισε να ακολουθήσει τον Αλέξη Τσίπρα, είναι διατεθειμένοι να πέσουν και στην φωτιά για χάρη της. Και από την άλλη, η Πόπη έχει γίνει για πολλούς νεοδημοκράτες «σκοτεινή», κανονικός εχθρός. Να μας συγχωρείται, αλλά η Πόπη δεν είναι ούτε άγγελος, ούτε διάβολος. Ένας κανονικός άνθρωπος είναι που αποφάσισε να πάει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν την κάνει καλύτερη ή χειρότερη απ’ ότι ήταν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 2015 δημιούργησε βαθιά ρήγματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι όλοι οι «άλλοι» είναι κάτι «κακό». Δεν μπορώ να δεχτώ ότι μπορώ να ζήσω σε μία χώρα που τα πάντα κρίνονται με βάση τι ψηφίζει ο κάθε ένας από εμάς. Όχι πόσο καλός επαγγελματίας είναι, πόσο καλός στην συμπεριφορά τους προς τους οικείους του και τους συνεργάτες του, πόσο μορφωμένος. Αλλά με βάση την ψήφο του.
Λένε ότι όλα αυτά είναι δείγματα γραφής του μεσογειακού μας ταπεραμέντου. Πολύ βολικό! Αλλά και απολύτως ψευδές. Μπορεί το μεσογειακό μας ταπεραμέντο να μας κάνει πιο συναρπαστικούς. Αλλά είναι κρίμα να του φορτώνουμε και όλα εκείνα που ένας κανονικός άνθρωπος θα ήθελε να θάψει στο πιο απόμακρο μέρος αυτού του κόσμου…
