Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Θυελλώδης ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που δεν είναι πλέον μαζί μας. Όπως η διαδρομή του, αναπόφευκτη συνέπεια της προσωπικότητάς του. Αυθεντικό πολιτικό ταλέντο, με ειδικό βάρος σε επίπεδο ιδεών και παρέμβασης στη δημόσια σφαίρα.
Δεν φρέναρε τον λόγο του για να τον περιχαρακώσει σε καθωσπρεπισμούς, κάτι που πλήρωσε πολλές φορές και ακριβά. Ακριβώς γι’ αυτό ωστόσο, δεν μπορούσες παρά να του αναγνωρίσεις συναισθηματική γενναιότητα.
Ως πρωταγωνιστής του υπερτροφικού ΠΑΣΟΚ, το οποίο βρισκόταν στην εξουσία ακόμη και όταν δεν βρισκόταν στην κυβέρνηση, ο Θεόδωρος Πάγκαλος συνδέθηκε με μοιραίες στιγμές για το έθνος. Από τη σημαία που… πήρε ο αέρας στα Ίμια, μέχρι την ατιμωτική παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο κεμαλικό κατεστημένο της Τουρκίας.
Και οι δύο αυτές μοιραίες για το έθνος στιγμές ωστόσο, είχαν ως κεντρικό πρωταγωνιστή τον Κώστα Σημίτη. Τον… πρόθυμο και ενσωματωμένο, για χάρη του οποίου οι δημοσκόποι ανακάλυψαν και καθιέρωσαν το ιστορικά πρωτοφανές εύρημα της “πρωθυπουργικής καταλληλότητας”, τότε που η δημοφιλία του ξεκίνησε να… σέρνεται.
Το αταίριαστο ζευγάρι Σημίτη-Πάγκαλου σημάδεψε το μετα-Ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, και φυσικά την Ελλάδα των ύστερων χρόνων. Η ήττα του Θεόδωρου Πάγκαλου από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας το 1994, του στέρησε το πολιτικό δικαίωμα να ηγηθεί εκείνος της “ομάδας των τεσσάρων”, που διαχειρίστηκε τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Έτσι, η Βάσω Παπανδρέου και ο Παρασκευάς Αυγερινός, και φυσικά οι… νταβατζήδες (που θα έλεγε και ο Κώστας Καραμανλής), επέβαλαν στον Θεόδωρο Πάγκαλο τον Κώστα Σημίτη.
Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Τη ζήσαμε. Την κατέγραψε η Ιστορία. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος θα μπορούσε να μας είχε σώσει από τη… λαίλαπα Σημίτη, στην εποχή της λεηλασίας του κράτους από τους “εκσυγχρονιστές”. Δεν το έκανε. Δυστυχώς για όλους μας.
