Του Μάνου Οικονομίδη
Τω καιρώ εκείνω… Τότε που η σημερινή γενιά των σαραντάρηδων, στο «γύρισμα» της δεκαετίας του 1990, με τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό να γκρεμίζεται μαζί με το Τείχος του Βερολίνου, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ να χρησιμεύει ως μαιευτήριο ανατροφοδοτούμενων προσδοκιών για την πολιτική ενοποίηση της ηπείρου μας στην οποία η κλασική Ελλάδα χάρισε το όνομα και την ιδεολογική ταυτότητά της, και τη δορυφορική τηλεόραση να ανοίγει παράθυρα σε έναν μεγαλύτερο και περισσότερο πλουραλιστικό κόσμο, άκουγε το “Imagine” του Τζον Λένον και ονειρευόταν.
Τω καιρώ εκείνω… Που ονειρευόμασταν ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, την ίδιο περίοδο που ο «Ντα Βίντσι» της εποχής μας, Στιβ Τζομπς, μας χάρισε απλόχερα τη συναισθηματική επιβεβαίωση της υποψίας ότι… μονάχα όσοι είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, στο τέλος τον αλλάζουν.
Τω καιρώ εκείνω… Που η Θεωρία της Τριγωνοποίησης, στην οποία στηρίχτηκε η στρατηγική του μεσαίου χώρου, προσφέροντας θυελλώδεις πολιτικές κυριαρχίες σε όσους την ασπάζονταν, ταξίδεψε μέχρι το Οβάλ Γραφείο και την Προεδρία της μοναδικής υπερδύναμης που είχε επιβιώσει από την αέναη πάλη των ιδεών, τον μέχρι τότε άσημο Κυβερνήτη του Άρκανσα.
Τω καιρώ εκείνω… Που ο χαρισματικός Μπιλ Κλίντον, ως πλησιέστερη εκδοχή του Κάμελοτ των Κένεντι άκουσε προσεκτικά την αλεξίσφαιρη και ανθεκτική στη φθορά του χρόνου και τις θύελλες της συγκυρίας διαπίστωση του Τζέιμς Κάρβιλ, στρατηγικού συμβούλου του, για το σημείο τομής που κρίνει κάθε εκλογική αναμέτρηση. «Είναι η οικονομία, ανόητοι»… Η οικονομία, ως ποιότητα ζωής, με την εξατομικευμένη αφετηρία από την οποία την προσεγγίζει ο καθένας.
Η οικονομία λοιπόν. Η ποιότητα ζωής. Τότε, σήμερα και σε κάθε στροφή της ιστορικής διαδρομής. Σε κάθε ιαχή της Ιθάκης. Μια δεκαετία και… κάτι μετά την απαρχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, η ελληνική κοινωνία δυσκολεύεται να επουλώσει τις βαθιές πληγές που άνοιξαν τα εθνοκτόνα οικονομικά προγράμματα.
Η ανάσχεση της διαρκούς φτωχοποίησης του λαού μας και η ανάκτηση κεκτημένων των πολλών προηγούμενων δεκαετιών, που ενίσχυαν την κοινωνική συνοχή και διασφάλιζαν την αποτροπή της εθνικής ασυνέχειας, παραμένουν κεντρικά διακυβεύματα και ζητούμενα.
Σε συνθήκες παγιωμένης παρακμής, όπως μας είχε εγκαίρως προειδοποιήσει ο Οδυσσέας Ελύτης, όταν μας προέτρεπε για ένα διαρκές άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά. Η φθορά της παρακμής μας πρόλαβε. Και η σκανδαλιστική υποβάθμιση του ποιοτικού αποτυπώματος των κομιστών και φορέων της ηγεσίας σε κάθε εκδοχή του εθνικού γίγνεσθαι, λειτουργεί ως αχρείαστος ανατροφοδότης της κρίσης.
Τα στατιστικά στοιχεία που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, για την ακραία υποβάθμιση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων, ήρθαν απλώς να επιβεβαιώσουν την ιστορική διαπίστωση περί του βαθέως αποτυπώματος που αφήνει σε έναν λαό η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής του.
Η σιωπηλή πλειοψηφία, όπως την είχε διαγνώσει τόσο έγκαιρα και με τέτοια επάρκεια ο Ρίτσαρντ Νίξον. Στέκεται μακριά, αν όχι απέναντι από το «σύστημα». Και… φουσκώνει.
