Το… ατίθασο θηλυκό που λέγεται καρδιά, έχει τον τρόπο της να κλιμακώνει την ποσόστωση συναισθήματος στο μυαλό ενός ανθρώπου, διαχειριζόμενη τη φόρτιση των συμβολισμών και της συγκυρίας.
Δεν έχει ειπωθεί τυχαία άλλωστε, ότι, σημασία δεν έχει τι θα πει κάποιος, αλλά πώς θα σε κάνει να αισθανθείς. Με τις πράξεις και τα λόγια του, κυρίως όμως με την ικανότητά του να ανοίγει μέσα σου, και επομένως στις επόμενες σελίδες της ζωής σου, μονοπάτια που, πιθανότατα δεν φανταζόσουν ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Δάσκαλος. Αφεντικό. Παράδειγμα. Έμπνευση. Ο Θόδωρος Νικολαϊδης, που “έφυγε” σαν σήμερα, στις 18 Μαρτίου του 2017, ήταν όλα αυτά. Και κάτι παραπάνω. Θρύλος. Σαν τον Ολυμπιακό, που λάτρεψε και στήριξε όσο κανένας άλλος. Σαν τη δημοσιογραφία, που λάτρεψε, τίμησε και στήριξε, όσο λίγοι.
Παραδοσιακός εκδότης, και όχι… μπετατζής, με δουλειές στο δημόσιο, ή γενικότερα επιχειρηματίας ή εφοπλιστής με ενδιαφέρον να επηρέαζει, ο κ. Θόδωρος ήταν το “Φως”. Το… αγόρι που δεν απέκτησε βιολογικά, δίπλα σε δυο κόρες που τον έκαναν περήφανο, τη Μαρία και την Όλγα. Πάντα με την κα Ειρήνη “κορώνα” στη ζωή και την καρδιά του. Που “έφυγε” αργότερα, για να τον συναντήσει και να του κρατήσει και πάλι το χέρι.
Αρχοντικός και κύριος. Σε σημείο που να ξεσπάς σε νευρικό κλάμα, όταν κάνεις συγκρίσεις με το σημερινό κατάντημα και την ακραία παρακμή των ΜΜΕ. Σε επίπεδο δομής και λειτουργίας, σε επίπεδο εργοδοσίας, σε επίπεδο δημοσιογραφικού αποτυπώματος, που εγκλωβίζεται σε περιφερόμενες στα social media διασκεδαστικές καρικατούρες, αυτού που κάποτε λεγόταν “δημοσιογράφος”.
Ίσως αυτό να ήταν ο κ. Θόδωρος, πρώτα και κύρια. Δημοσιογράφος. Με γρήγορη σκέψη και ηθική υποδομή, που τον διευκόλυνε να δημιουργήσει μια εφημερίδα την οποία αναγνώριζαν και διάβαζαν, ακόμη και οι αντίπαλοι οπαδοί.
Όσοι είχαμε το ιστορικό πλεονέκτημα να… μπουσουλήσουμε δημοσιογραφικά στο “σχολείο” του “Φωτός”, δύσκολα τιθασσεύουμε τον κόμπο στην καρδιά που αισθάνεται κανείς σήμερα. Στην ανάμνηση ενός μεγάλου Έλληνα, αλλά και στη μελαγχολική υπενθύμιση μιας άλλης, λιγότερο σκοτεινής και περισσότερο αισιόδοξης εποχής. Τότε που μπορούσες να σχεδιάσεις το μέλλον και να ονειρευτείς, χωρίς το βάρος όσων χάθηκαν για τον καθένα, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Τον Θόδωρο Νικολαϊδη δεν τον αποχαιρετάς. Τον μνημονεύεις. Θυμάσαι, χαμογελάς, συγκινείσαι, δακρύζεις. Ο τελευταίος μιας καλύτερης γενιάς. Οι μνήμες μιας καλύτερης εποχής.
Αντί επιλόγου, το συγκλονιστικό “αντίο” που είχε ο ίδιος αφιερώσει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν ο Εθνάρχης και προσωπικός φίλος του, “έφυγε” με τη σειρά του από τη ζωή, στις 23 Απριλίου του 1998.
Η τελευταία σελίδα του “Φωτός” την επομένη, δεν είχε όμοιό της σε σχέση με τα αντίστοιχα αφιερώματα πολιτικών εφημερίδων.
“Τον είδε κανείς να πεθαίνει;”…
Του Μάνου Οικονομίδη
