Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Δεν πρόκειται για μία απλή μάχη στη Βουλή. Αλλά για μια καλά οργανωμένη προσπάθεια για να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Μετά την Ιταλία και η Ελλάδα! Το θέμα των παρακολουθήσεων απ’ αυτή ειδικά την κυβέρνηση είναι κάτι που δεν καταπίνεται εύκολα. Σύμφωνοι! Επίσης, όχι ένα, αλλά πολλά δίκια έχουν οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ. Αλλά πάμε παρακάτω! Να φύγει η κυβέρνηση; Είναι σίγουροι όσοι διατυπώνουν αυτή τη θέση ότι ξέρουν ακριβώς τι ζητούν;
Να είμαστε ξεκάθαροι! Οι παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων αλλά και … φίλων είναι μία πρακτική που προκαλεί αποτροπιασμό σε οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο. Και ακόμη, δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς προσφέρει αυτή η πρακτική στους ωτακουστές. Κάποιοι δικαιολογούν την παρουσία τους ή βγάζουν και ένα καλό μεροκάματο. Αλλά ουσιαστικό κέρδος δεν μπορεί να υφίσταται όταν υπάρχει η βεβαιότητα ότι όλοι ακούνε τους πάντες και λαμβάνουν έτσι στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης. Υπάρχει μια συζήτηση αν πολιτικοί και δημοσιογράφοι είναι υπεράνω του Νόμου περί εθνικής ασφάλειας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Ειρωνικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της χρησιμοποιεί κατά το δοκούν τις μυστικές υπηρεσίες. Οι υποκλοπές δεν είναι κάτι καινούργιο. Να σας θυμίσω μια δήλωση του Θεοφάνη Τόμπρα: «Εγώ ποτέ δεν έκανα υποκλοπές. Αυτά είναι έργα της ΝΔ. Αυτοί έδιναν εντολές σε δικούς τους, ακόμη κι όταν ήταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ». Έτσι για να πάρουμε μία γεύση. Μας αρέσει αυτή η γεύση; Όχι! Δεν το συζητάμε. Μας ενοχλεί, όμως, η επιλεκτική μνήμη.
Ασφαλώς και δεν προσφέρουν υπηρεσίες στην κυβέρνηση όσοι προσπαθούν να κουκουλώσουν το σκάνδαλο. Περί σκανδάλου πρόκειται και γι’ αυτό δεν χωρά αμφιβολία. Ότι το έκαναν και οι άλλοι δεν είναι επαρκής λόγος για να πάμε παρακάτω. Είναι όμως μια διαπίστωση που μπορεί να πείσει αυτή την κυβέρνηση να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία και να προχωρήσει σε βαθιές τομές στο σύστημα. Απλά δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό το θέλουν και άλλοι. Ότι τα υπόλοιπα κόμματα θα συμφωνούσαν σε μια τέτοια προοπτική. Κι αυτό διότι και αυτά περιμένουν ότι θα γίνουν κάποια στιγμή εξουσία.
Όλα αυτά είναι κατανοητά. Αλλά να πέσει η κυβέρνηση; Κι εδώ μπορεί κάποιος να πει το εξής: Αν δεν πέσει η κυβέρνηση για έναν τέτοιο λόγο, για ποιον άλλον πρέπει; Η απάντηση είναι εξίσου προφανής: Δεν σας θυμάμαι όλους εσάς να ζητάτε κάτι ανάλογο στο παρελθόν! Γιατί, λοιπόν, τώρα;
Οι λόγοι που η κυβέρνηση δέχεται σήμερα τόσο μεγάλη πίεση είναι πολλοί και διαφορετικοί. Σαν τα ρυάκια που συναντιούνται σε ένα σημείο και δημιουργούν έναν ορμητικό χείμαρρο. Είναι τα οικονομικά συμφέροντα που θα ήθελαν μια άλλα μοιρασιά της πίτας του Ταμείου Ανάκαμψης, είναι ξένοι παράγοντες που θα ήθελαν μια πολιτική κρίση σε χώρα του ΝΑΤΟ, είναι κάποιοι ξεχασμένοι από τον Θεό και τους ψηφοφόρους πολιτικοί που βλέπουν σε αυτή την ιστορία μια ευκαιρία επιστροφής, είναι πολλά χαμένα ταλέντα που θεωρούν ότι δεν αναγνώρισε την αξία τους ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όλα αυτά είναι κατανοητά. Και ανθρώπινα σε ό,τι αφορά το ψυχολογικό πεδίο και λογικό να συμβαίνουν σε ό,τι αφορά τους νόμους που διέπουν την πολιτική στον πραγματικό κόσμο.
Το ερώτημα, πάντως, παραμένει! Να φύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και έπειτα τι; Δεν έχουμε εκλογές για να πούμε ότι θα αποφασίσει ο λαός. Αλλά επιχειρείται μια ανατροπή της κυβέρνησης λίγους μήνες πριν τελειώσει η θητεία της. Ποιον εξυπηρετεί άραγε μια τέτοια βιασύνη; Γιατί τώρα και όχι σε έξι μήνες; Και τότε ο ελληνικός λαός θα κρίνει. Όπως κρίνει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Εκτός κι αν ο στόχος δεν είναι η προσφυγή στις κάλπες, αλλά μια πολιτική αλλαγή πριν από τις κάλπες και χωρίς εκλογές. Στο όνομα πάντοτε της δημοκρατίας. Και νομίζουμε ότι αυτό θα φανεί στις επόμενες μέρες. Οπότε και θα ξεδιπλωθούν όλες οι πτυχές αυτής της υπόθεσης.
