Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Δεν αρέσει στον κ. Τσίπρα η συμφωνία με τους Γάλλους; Τι είναι αυτό που τον ενοχλεί; Θα συμφωνήσουμε γενικώς ότι τέτοιες συμφωνίες θα πρέπει να δημιουργούν όφελος και για την εγχώρια βιομηχανία. Γνωρίζει πάντως κάτω από ποιες συνθήκες έγιναν οι παραγγελίες, με τον Ερντογάν να απειλεί καθημερινά την εθνική μας ασφάλεια. Αλλά έχουμε ένα άλλο ερώτημα: Τι έκανε η δική του κυβέρνηση για την αμυντική μας βιομηχανία;
Θα επεκτείνουμε το ερώτημα προς όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών: Τι κάνατε για την αμυντική βιομηχανία; Να δούμε τι συμβαίνει στη γειτονική μας Τουρκία. Το 1999 η Τουρκία ήταν ο τρίτος μεγαλύτερος εισαγωγέας και το 2018 ήταν ο 14ος μεγαλύτερος εξαγωγέας. Το 2002 η Τουρκία είχε 62 αμυντικά συστήματα και σήμερα αναπτύσσει περισσότερα από 700. Τρεις από τις βιομηχανίες της περιλαμβάνονται στις 100 πιο ισχυρές βιομηχανίες του αμυντικού τομέα στον κόσμο. Για να φτάσει εκεί η Τουρκία από το απόλυτο μηδέν χρειάστηκε να επενδύσει περισσότερα από 60 δισεκατομμύρια ευρώ. Η παραγωγική της δυνατότητα ξεπερνάει σήμερα τα 6 δισεκατομμύρια τον χρόνο, εκ των οποίων περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια ευρώ είναι οι εξαγωγές της.
Πέρα από το οικονομικό όφελος, υπάρχει και το πολιτικό. Η Τουρκία μέσω της εξαγωγής όπλων αυξάνει την επιρροή της σε διάφορες χώρες. Στην Αφρική, για παράδειγμα, η Τουρκία αποτελεί έναν υπολογίσιμο παίκτη. Μπορούμε να πούμε πολλά ακόμη. Για τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα που παράγει, για παράδειγμα. Αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος αυτού του σημειώματος.
Και στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχουν «εκπλήξεις». Η Τουρκία επένδυσε και απέκτησε πλεονέκτημα εκεί που στο παρελθόν ήταν ανύπαρκτη. Η Ελλάδα είχε αμυντική βιομηχανία και σήμερα δεν έχει. Και γι αυτό δεν φταίνε τα Rafale, τα οποία από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν – άγνωστο γιατί – στο στόχαστρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φταίει το γεγονός ότι δεν υπήρξε πολιτική για την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας. Υπήρξαν μόνο αποσπασματικά σχέδια που λίγο μετά την έναρξή τους βυθιζόντουσαν κάτω από το βάρος της κομματοκρατίας. Διορισμοί, αδιαφάνεια, ανίκανες διοικήσεις, συνθέτουν ένα σκηνικό που δεν διαφέρει και πολύ απ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει στο δημόσιο τομέα. Ξέρουμε όλοι ποιο είναι το φάρμακο. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η προσέλκυση ξένων επενδύσεων, η έμφαση στην έρευνα, η συνεργασία με εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Ρωτάμε, λοιπόν, όλες τις κυβερνήσεις. Μαζί και τη σημερινή! Τι κάνατε εσείς για την αμυντική βιομηχανία;
Κι επειδή το παρελθόν είναι παρελθόν και πάει και πέρασε, ας εστιάσουμε στο μέλλον. Τι σκοπεύει, λοιπόν, να κάνει η σημερινή κυβέρνηση; Θα μπορούσε να ξεκινήσει ξεσκονίζοντας τα έργα και τις ημέρες των διοικήσεων των εταιρειών. Αυτές που η ίδια διόρισε. Και ύστερα να βάλει στις προτεραιότητές της να υπάρξουν εξελίξεις σε αυτόν τον κλάδο που θα μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι δεν πετάμε τα λεφτά μας σε ένα πηγάδι δίχως πάτο. Ας ξεκινήσουμε με αυτά και τα άλλα θα τα βρούμε στην πορεία. Και κάθε φορά ας έχουμε το νου μας στον γείτονα. Να βλέπουμε που έχει φτάσει και να πασχίζουμε να κάνουμε κάτι και μείς…
