Γράφει ο Τάσος Παππάς
Υπάρχει το γνωστό κλισέ που λέει ότι οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μία στιγμή της συγκυρίας. Σήμερα δείχνουν κάτι συγκεκριμένο, αύριο μπορεί να δείξουν κάτι άλλο που θα είναι τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο. Γενικώς είναι σωστό. Ωστόσο παρατηρούμε ότι αυτή η στιγμή μπορεί να έχει διάρκεια. Εχουμε τα ίδια πάνω-κάτω ευρήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η Νέα Δημοκρατία υποχωρεί. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις είναι κάτω από τα έτσι κι αλλιώς χαμηλά ποσοστά της στις ευρωεκλογές. Το ίδιο συμβαίνει και με τη συσπείρωση του ακροατηρίου της. Προσπαθεί απεγνωσμένα να αλλάξει την εικόνα και με μεγαλοστομίες να τονώσει το ηθικό των οπαδών της, αλλά μέχρι τώρα δεν τα έχει καταφέρει. Ραχιτικές ιδέες διαδέχονται τους αποκρουστικούς ευφημισμούς. Επιχειρεί με θεωρίες συνωμοσίας, με την κατασκευή εσωτερικού εχθρού να τρομάξει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, χωρίς σπουδαία αποτελέσματα.
Ισχυρίζεται ότι αυτή μπορεί να εγγυηθεί την πολιτική σταθερότητα, διακινεί το εκβιαστικό δίλημμα «ή εμείς ή το χάος», καταγγέλλει τους πολιτικούς αντιπάλους της ότι θέλουν να φτιάξουν τη συμμαχία των προθύμων του μηδενισμού, αλλά κι αυτό το αφήγημα δεν τσουλάει. Ποια όπλα έχει στα χέρια του ο πρωθυπουργός; Τον σαρωτικό ανασχηματισμό. Αναιμική απάντηση. Τις πρόωρες εκλογές. Τις έχει αποκλείσει, αλλά δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Αν εκτιμήσει ότι ο χρόνος δεν δουλεύει υπέρ του, θα το ξανασκεφτεί. Πρόωρες εκλογές τώρα θα του δώσουν την πρώτη θέση. Εκλογές στο τέλος της θητείας του μπορεί να έχουν ένα πολύ δυσάρεστο γι’ αυτόν αποτέλεσμα. Αλλαγή καπετάνιου εν πλω. Με εθελοντική αποχώρηση; Ούτε που περνάει από το μυαλό του κ. Μητσοτάκη. Δεν είναι από τους πολιτικούς που θυσιάζουν την προσωπική εξουσία τους για το καλό της παράταξής τους. Αναγκαστική αποστρατεία; Χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα και προστασία; Δύσκολο. Εκτός αν υποχρεωθεί από τις εξωθεσμικές δυνάμεις που διαχρονικά παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιλογή ηγεσίας. Τον στήριξαν για να εκλεγεί πρόεδρος της Ν.Δ. και πρωθυπουργός, μένει να δούμε αν θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους και θα υποστηρίξουν κάποιον από τους δελφίνους που καραδοκούν.
Ούτε το ΠΑΣΟΚ είναι ευχαριστημένο. Η ευφορία που επικράτησε μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη και τη δημοσκοπική άνοδο του κόμματος έχει δώσει τη θέση της στον έντονο προβληματισμό. Η απόσταση από τη Νέα Δημοκρατία δεν μειώνεται, η διαφορά είναι διψήφια, η δημοφιλία του κ. Ανδρουλάκη δεν σκαρφαλώνει, το κόμμα δεν μπορεί να πλασαριστεί ως κυβέρνηση σε αναμονή, οι πιέσεις από τα συγγενή σχήματα του χώρου για διάλογο και συνεννόηση πυκνώνουν, οι προβοκάτσιες από το μέγαρο Μαξίμου εναντίον του προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι σε πλήρη εξέλιξη και στη Χαριλάου Τρικούπη αναζητούν στρατηγική εξόδου.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες. Οι κρίσεις αυτολύπησης τους κράτησαν στη ζωή, αλλά κινήθηκαν με παρηγορητικές αυταπάτες. Πίστεψαν ότι μπορεί να ξαναγίνουν αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Η δεύτερη θέση είναι πολύ μακριά, ενώ χάνουν και την τρίτη θέση από την Πλεύση Ελευθερίας και την Ελληνική Λύση – τα ευνοημένα από τη συγκυρία κόμματα. Οι διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ και προς την Πλεύση Ελευθερίας και προς την Ελληνική Λύση έχουν θορυβήσει την Κουμουνδούρου. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μόνο έναν λόγο να είναι ικανοποιημένοι. Το κόμμα του κ. Κασσελάκη πλατσουρίζει σε ρηχά νερά. Φαίνεται πως έχει δίκιο ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος για να δικαιολογήσει την απόφασή του να μην ψηφίσει την πρόταση δυσπιστίας –με βάση την ομιλία του αυτό έπρεπε να κάνει–, είπε πως η πρόταση δυσπιστίας αφορά την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και το πολιτικό σύστημα. Στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά λένε ότι η λύση είναι η δημιουργία εκλογικού μετώπου, χωρίς αποκλεισμούς – άρα και με την Πλεύση Ελευθερίας. Στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι το θέλουν, η ηγεσία του όμως κρατάει κλειστά τα χαρτιά της. Το μέλλον είναι κενές σελίδες πάνω στις οποίες τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης πρέπει να γράψουν τα σχέδιά τους. Αν αργήσουν, θα αναλάβουν άλλοι συγγραφείς.
Ανάγωγα
Κυριάκος Μητσοτάκης: «Να τρέξουμε πιο γρήγορα για να αλλάξουμε το κράτος και όσα κρατούν την Ελλάδα πίσω». Για να γίνει αυτό πρέπει να καταργήσετε το βαθύ κράτος σας. Μετά όμως ποιος θα σας προστατεύει;
