Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Σκοτώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ», «Εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ», «Βγήκαν τα μαχαίρια στον ΣΥΡΙΖΑ», «Στα κάγκελα στον ΣΥΡΙΖΑ». Αυτοί είναι μερικοί από τους τίτλους σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και ιστοσελίδες. Φόβος στα στελέχη, τα μέλη, τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ότι τα διαλυτικά φαινόμενα θα πάρουν μορφή χιονοστιβάδας. Ελπίδες στους πάσης φύσεως αντιπάλους του (πολιτικούς, μιντιακούς) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διολισθήσει με γρήγορο βηματισμό προς την περιθωριοποίηση.
Αυτό πράγματι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ; Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι; Υπάρχει όντως κίνδυνος διάσπασης; Η φουριόζικη είσοδος Κασσελάκη στη σκηνή και η διεκδίκηση της πρωτιάς πυροδότησε αντιδράσεις. Και αποθεωτικές προς το πρόσωπό του και επιθετικές εναντίον του. Η συζήτηση το τελευταίο διάστημα γίνεται σε υψηλούς τόνους και μερικές φορές θυμίζει γήπεδο. Οχι από τους υποψηφίους, ούτε από τα πρωτοκλασάτα στελέχη που έχουν δηλώσει καθαρά την προτίμησή τους, αλλά από τη βάση, τους «από κάτω».
Εκεί έχουν βγει στα κεραμίδια. Εκεί δεν υπάρχουν κανόνες. Εκεί χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα. Εκεί διατυπώνονται απειλές για προγραφές. Εκεί δίνονται υποσχέσεις για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εκεί πρωταγωνιστούν ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία. Λειτουργούν όλοι αυτοί αυτόνομα, λέει δηλαδή ο καθένας το μακρύ και το κοντό του χωρίς καθοδήγηση, ή κινούνται με βάση τις εντολές των επιτελείων των υποψηφίων; Ολες οι ερμηνευτικές εκδοχές είναι παρούσες. Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι πολύ δημοφιλείς παντού στον κόσμο. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Μπορεί αυτού του χαμηλού επιπέδου αντιπαραθέσεις μεταξύ μελών και φίλων, κυρίως στο διαδίκτυο, να οδηγήσουν σε καταστάσεις όπου η συνύπαρξη την επόμενη μέρα θα είναι αδύνατη, όποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης; Θα εξαρτηθεί από τη διαχείριση που θα κάνουν νικητές (αυτοί κυρίως) και ηττημένοι. Ο πειρασμός στους πρώτους για απόλυτη κυριαρχία και ρεβανσισμό θα είναι μεγάλος. Θα βάλει φρένο η νέα ηγεσία; Ο θυμός και η απογοήτευση στους δεύτερους -κακοί σύμβουλοι κατά κανόνα- ενδεχομένως να προκαλέσουν φυγόκεντρες τάσεις. Θα προσπαθήσουν οι επικεφαλής των χαμένων να τις σταματήσουν;
Ομως δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία που βλέπουμε τέτοια πόλωση σε εσωτερικές διαδικασίες κομμάτων. Οι εσωκομματικές μάχες σπανίως είναι αναίμακτες. Το ΚΚΕ διασπάστηκε το 1991. Οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές ήταν αγεφύρωτες. Ο διάλογος και πριν από το 13ο Συνέδριο και μέσα σ’ αυτό (το μοναδικό συνέδριο του κόμματος που ήταν ανοιχτό στους δημοσιογράφους) ξεπέρασε πολλές φορές τα όρια.
Προσωπικές επιθέσεις, υπαινιγμοί για ύποπτες σχέσεις με οικονομικά συμφέροντα, δίκες προθέσεων, στελέχη της μιας φράξιας παρακολουθούσαν με όλους τους τρόπους στελέχη της άλλης φράξιας, γράφτηκαν συνθήματα στους τοίχους των κεντρικών γραφείων εναντίον βουλευτών («χαφιές Τσιριμώκος» ήταν κατά τους… συντάκτες ένας εξ αυτών), έγιναν συγκεντρώσεις μελών έξω από τα γραφεία του Περισσού. Η διάσπαση δεν άργησε.
Παρόμοιο κλίμα και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996 λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Δύο στρατόπεδα σε ανοιχτή ρήξη. Οχι για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους, αλλά για την κομματική και την κυβερνητική εξουσία. Το σώμα των συνέδρων (πάνω από 6.000 άνθρωποι) διχασμένο. Η συμπεριφορά του; Οπαδική. Η μία πλευρά φώναζε συνθήματα υπέρ του εκλεκτού της και η άλλη απαντούσε εν χορώ.
Και εδώ είχαμε απανωτά βρόμικα χτυπήματα και μπόλικους δηλητηριώδεις υπαινιγμούς. Και εδώ η διάσπαση φαινόταν πιθανή. Δεν έφτασαν μέχρι εκεί γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση και ο νικητής Σημίτης έδωσε χώρο στον ηττημένο Τσοχατζόπουλο. Ποια είναι η διαφορά τού τότε με το τώρα; Τότε υπήρχαν τα συνοικιακά καφενεία. Σήμερα υπάρχει το μεγάλο καφενείο του διαδικτύου.
ΥΓ.: Ο Τσίπρας καλεί στελέχη και μέλη να σεβαστούν το αποτέλεσμα. Οποιο κι αν είναι. Αρέσει, δεν αρέσει. Θα συμβεί αυτό; Θα δούμε.
Ανάγωγα
Οι κυριακάτικες αργίες πάνε προς κατάργηση. Ιδέα: Μήπως να καταργηθούν και οι αργίες των εθνικών και χριστιανικών γιορτών; Βέβηλη πρόταση. Το κόμμα των ιδιοκτητών της χώρας βοηθάει όπως μπορεί τον καπιταλισμό της απληστίας, δεν θα θίξει όμως τα δύο από τα τρία σκέλη του ιερού τρίπτυχου που υπηρετεί: τη θρησκεία (τρομάρα τους) και την πατρίδα (ξανά τρομάρα τους).
