Γράφει ο Τάσος Παππάς
Στα γρήγορα, κατά το διαφημιστικό σλόγκαν «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», ή αργά, πολύ αργά, με το πάσο μας δηλαδή, κι ό,τι κάτσει; Ιδού το δίλημμα στη χυδαία του μορφή που απασχολεί τον πρόεδρο και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Αγνωστο είναι, πάντως, τι θέλει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αναφέρομαι στα ενεργά μέλη, σ’ αυτά που έδωσαν τη μάχη στις πλατείες και τα καφενεία και δικαιούνται να έχουν γνώμη και άποψη για το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι σ’ αυτά που απλώς υπάρχουν στους καταλόγους, συμμετείχαν στην εκλογή του προέδρου και των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά μετά επέστρεψαν στους καναπέδες τους. Εχουν διαμορφωθεί δύο γραμμές για το επίμαχο ζήτημα. Η πρώτη υποστηρίζει ότι το συνέδριο και στη συνέχεια η εκλογή προέδρου και μελών της Κεντρικής Επιτροπής από το Σώμα των μελών του κόμματος πρέπει να γίνουν πριν από τις δημοτικές εκλογές, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να καθυστερήσει και να βάλει τη μάχη για τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε δεύτερο πλάνο.
Μια νέα ήττα θα είναι καταστροφή. Το κόμμα πρέπει να μπει με διαφορετική αντίληψη από αυτή που είχε στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Να κάνει τα πάντα προκειμένου να υπάρξουν συνεργασίες με συγγενείς πολιτικούς χώρους, ώστε να αποκτήσει επιτέλους υπολογίσιμα ερείσματα στην περιοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από την οποία απουσιάζει. Το αδύνατο σημείο της συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας είναι ο χρόνος.
Μπορεί ένα κόμμα που βγαίνει από μια εκλογική συντριβή να ολοκληρώσει εντός του καλοκαιριού την προσυνεδριακή συζήτηση για τις αιτίες της μαζικής υποχώρησής του, να χρεώσει ευθύνες σε πρόσωπα και πολιτικές αποφάσεις και να σχεδιάσει σοβαρά την επόμενη μέρα του; Μπορεί να γίνει ουσιαστική και σε βάθος ανάλυση, μετά συνέδριο, εκλογή προέδρου και μελών της Κεντρικής Επιτροπής τον Ιούλιο, τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβριο; Δεν θα είναι εξ αντικειμένου μια διαδικασία άρπα κόλλα;
Η δεύτερη γραμμή λέει ότι πρέπει να αναμετρηθούμε με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Να συζητηθούν και να αξιολογηθούν τα πάντα: διακυβέρνηση 2015-2019, αντιπολίτευση 2019-2023, εκλογική στρατηγική, πρακτικές, πρόσωπα πρώτης γραμμής, ο ρόλος του κόμματος, το μοντέλο ηγεσίας, το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβάλλεται η κριτική. Με προτάσεις. Οχι κούφια πολυλογία. Αναγκαία η αυτοκριτική. Με επιχειρήματα. Οχι κραυγές. Ούτε δίκες προθέσεων. Ο κανιβαλισμός θα διώξει κόσμο. Με οδυνηρή ακρίβεια οφείλουμε να εντοπίσουμε τις αστοχίες μας. Οι συμφωνίες που θα προκύψουν, για να έχουν αντοχή, πρέπει να γίνουν στη βάση ενός προγράμματος. Συνεπώς θέλουμε χρόνο. Διαφορετικά, θα δώσουμε την εντύπωση ότι δεν πήραμε τα ηχηρά μηνύματα που μας έστειλε η κοινωνία σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις.
Το αδύνατο σημείο αυτής της επιχειρηματολογίας είναι ότι δεν υπολογίζει τη συγκυρία και υποτιμά τις συνέπειες από την εσωστρέφεια που σίγουρα θα ταλαιπωρήσει το κόμμα. Εχει την πολυτέλεια ο ΣΥΡΙΖΑ να συζητά τα εσωτερικά του ζητήματα, ενώ θα πρέπει να δώσει ενωμένος τη μάχη των δημοτικών εκλογών για να μην τριτώσει το κακό; Εχει την πολυτέλεια ο ΣΥΡΙΖΑ να ασχολείται με τον εαυτό του, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση της Δεξιάς θα εφαρμόζει το πρόγραμμά της και τα άλλα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) θα τον πλευροκοπούν, διεκδικώντας μερίδιο από το ακροατήριό του, το οποίο, ζαλισμένο από την καθίζηση, θα είναι ευάλωτο στις πιέσεις;
Ο Α. Τσίπρας καλείται να βρει απαντήσεις για να διώξει από τα μυαλά των στελεχών και των μελών το φάντασμα ενός χρεοκοπημένου ονείρου. Να πείσει ότι άλλο η ήττα, άλλο η παράδοση. Να περάσει την αντίληψη ότι οι σημερινές ήττες μπορούν να γίνουν το λίπασμα για την αυριανή νίκη. Δύσκολα ερωτήματα.
Ανάγωγα
«Θα είμαστε αντιπολίτευση του εαυτού μας», είπε ο πρωθυπουργός προσθέτοντας ότι δεν είναι ρητορικό σχήμα. Συνεχείς συσκέψεις στα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης για τη διανομή ρόλων. Ποιο θα στηρίζει κυβέρνηση Μητσοτάκη, ποιο θα κάνει αντιπολίτευση Μητσοτάκη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ε, ρε, κάτι προβλήματα καλοκαιριάτικα!
