Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ο Αντώνης Σαμαράς, την περίοδο που ήταν στην αντιπολίτευση, είχε απειλήσει ότι θα κάνει εξεταστική για το πρώτο μνημόνιο. Δεν διαφωνούσε με το μνημόνιο επί της ουσίας αλλά με το μείγμα των μέτρων του πρώτου μνημονίου. Ηταν η εποχή του Ζαππείου, της αντίστασης εκ του ασφαλούς, των βαρύγδουπων εξαγγελιών, των άσφαιρων πυρών.
Είπε, ξείπε. Λέμε καμιά κουβέντα παραπάνω για να περνάει η ώρα και μήπως τσιμπήσουν οι αφελείς. Δεν προχώρησε. Γιατί; Μα συγκυβέρνησε με το κόμμα που έφερε το πρώτο μνημόνιο, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Χώρια που θα ήταν υποχρεωμένη η εξεταστική επιτροπή να ασχοληθεί και με τις πολιτικές που εφάρμοσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το 2009. Η χρεοκοπία δεν προέκυψε ξαφνικά. Η «καυτή πατάτα» βρέθηκε στα χέρια του απροετοίμαστου Γιώργου Παπανδρέου, αλλά, για να φτάσει εκεί, έβαλε το χεράκι της (για χερούκλα επρόκειτο) η συντηρητική παράταξη.
Η υπόθεση είχε βάθος και αυτό δεν συνέφερε τον τότε αρχηγό της Δεξιάς. Επίσης, θα έπρεπε τα μέλη της εξεταστικής επιτροπής να ρίξουν ευθύνες στους δανειστές για την ποιότητα του πρώτου μνημονίου και για το μέγεθος των καταστροφών που αυτό προκάλεσε. Κάτι τέτοιο σε μια περίοδο που η χώρα ήταν αιχμάλωτη των δανειστών και είχε ανάγκη τη στήριξή τους, για να ξεφύγει από τον βάλτο της χρεοκοπίας, δεν θα ήταν και πολύ σώφρον. Λόγω της κατάστασης, η τότε κυβέρνηση ήταν ευάλωτη στους εκβιασμούς. Παραδόθηκε άνευ όρων. Αλλωστε, το σχέδιο Σόιμπλε για προσωρινή (;) έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη είχε μπει στην κυκλοφορία και ο εμπνευστής του αναζητούσε συμμάχους για να το υλοποιήσει. Ο κ. Σαμαράς έμεινε στα λόγια. Δεν ήταν η πρώτη φορά, δεν θα ήταν η τελευταία.
Με εξεταστική απειλούσε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να εξεταστεί η πρώτη φάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., που κατέληξε στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Είχε βάλει στο στόχαστρό του τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη και φαντασιωνόταν την παραπομπή τους στο Ειδικό Δικαστήριο. Το έλεγε συνέχεια, το υποσχόταν με κάθε ευκαιρία, τον προκαλούσε ο κ. Βαρουφάκης να το πράξει, ωστόσο δεν το τόλμησε.
Οχι γιατί δεν ήθελε να δημιουργήσει συνθήκες αποσταθεροποίησης και διχασμό στην ελληνική κοινωνία, ούτε γιατί ήταν γενναιόδωρος απέναντι στον αντίπαλό του, αλλά γιατί δεν τον συνέφερε πολιτικά. Φοβήθηκε ότι, αν ξεκινούσε μια τέτοιου περιεχομένου συζήτηση, το πιθανότερο θα ήταν να βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου η παράταξή του, αφού θα έρχονταν ξανά στο προσκήνιο όλα τα δεινά που έφεραν στη χώρα τα δύο πρώτα μνημόνια (η μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, η ανεργία στο 30%, το «τσεκούρι» στις συντάξεις και τους μισθούς, η φορολόγηση της μεσαίας τάξης, τα άδεια ταμεία που παρέδωσε το κόμμα του το 2015).
Και, βεβαίως, θα έπρεπε να εξηγήσει στον ελληνικό λαό γιατί «βρήκαν τοίχο» οι εκτιμήσεις του για τους ακροαριστερούς λαϊκιστές. Γιατί αυτοί που τους χαρακτήριζε επικίνδυνους, ερασιτέχνες, άσχετους, οπαδούς τριτοκοσμικών καθεστώτων, παρέδωσαν στην κυβέρνησή του αποθεματικό περίπου 37 δισεκατομμυρίων ευρώ, ρύθμισαν έστω μερικώς το χρέος, έβγαλαν τη χώρα στις αγορές, μείωσαν την ανεργία και ψήφισαν τη 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους. Εμεινε στα λόγια.
Το ίδιο έκανε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μιλούσε για κατάπτυστη συμφωνία, συνεργάτες του αποκαλούσαν προδότες τον Τσίπρα και τον Κοτζιά, υπόσχονταν ότι θα τους πάνε στο Ειδικό Δικαστήριο, κατηγορούσαν όλοι μαζί τον Τσίπρα ότι πούλησε τη Μακεδονία για να πάρει τις συντάξεις και μετά, όταν ήρθαν στα πράγματα, όχι μόνο «σφύριξαν κλέφτικα», αλλά στήριξαν τη Συμφωνία και καλούσαν τη γειτονική χώρα να τη σεβαστεί.
Γι’ αυτό ουδείς πρέπει να πιστέψει ότι θέλουν να πέσει άπλετο φως στο σκάνδαλο των υποκλοπών. Κυρίως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης. Η μόνη έγνοια τους είναι πώς να σκεπάσουν το σκάνδαλο. Γι’ αυτό ουδείς πρέπει να πιστέψει ότι θα κάνουν όσα έχουν υποσχεθεί για συντάξεις, κατώτατο μισθό και προστασία των αδύναμων.
Εδωσαν δείγματα γραφής ως κυβέρνηση. Γι’ αυτό και ουδείς πρέπει να πιστέψει ότι θα σεβαστούν το κράτος δικαίου. Ο,τι δεν τους βολεύει δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το κανιβαλίσουν. Εχουν παρελθόν με πολλές κακόφημες πλευρές. Και το παρελθόν είναι μια διάσταση του παρόντος κι ας λένε ότι θέλουν να πάνε «μπροστά, δυνατά, τολμηρά». Ψεύτες εκ πεποιθήσεως, οπορτουνιστές πλήρους απασχόλησης, πρωταθλητές στα ρουσφέτια, πρυτάνεις στη διαπλοκή, με μεγάλες επιδόσεις στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Λαϊκιστές από κούνια.
Ανάγωγα
Αυτή η φυλλάδα-ναυαρχίδα του ακροαριστερού λαϊκισμού συνεχίζει απτόητη να συκοφαντεί την ελληνική κυβέρνηση στο θέμα του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Για ποια φυλλάδα πρόκειται; Μα, για τους «New York Times». Είναι βέβαιο πια ότι τα στελέχη της έχουν ελαττωματικές ιδέες.
