Γράφει ο Τάσος Παππάς
Θυμάστε που ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πει ότι το κόμμα του είναι το πιο φιλελεύθερο και πιο δημοκρατικό κόμμα στην Ελλάδα; Ξεχνιούνται αυτά; Πάλι καλά που δεν διεκδίκησε την πρωτιά και στην Ευρώπη. Προφανώς αυτό ισχύει από τη στιγμή που ο ίδιος ανέλαβε να το διοικήσει. Κάτι ανάλογο δεν είχαν τολμήσει να ξεστομίσουν οι πριν απ’ αυτόν πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας. Εχει βάση ο ισχυρισμός του;
Μήπως πρόκειται για παρδαλό επιχείρημα που εκφωνείται με βαρύγδουπη σοβαροφάνεια; Αφού το πιστεύει ο ίδιος, οι κόλακες που τον πλαισιώνουν και τα… ανιδιοτελή μέσα ενημέρωσης που τον θυμιατίζουν, κάθε συζήτηση επί της ουσίας είναι περιττή. Ας την κάνουμε όμως έτσι, για τα προσχήματα. Στη στήλη «Πάλη Ιδεών» («Η Εφημερίδα των Συντακτών – Νησίδες» 5/6-8-2023) ο φίλος Θανάσης Γιαλκέτσης αναδημοσιεύει από την ιταλική εφημερίδα Il Giornale συνέντευξη του Αμερικανού φιλοσόφου Μάικλ Γουόλτσερ. Ο φιλελεύθερος σοσιαλιστής και επιδραστικός διανοούμενος μιλάει για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και θέτει ορισμένες προϋποθέσεις. Οι αναφορές του προσφέρονται για σύγκριση μ’ αυτό που είναι η Νέα Δημοκρατία και με το μοντέλο λειτουργίας που έχει επιλέξει ο σημερινός επικεφαλής της:
● «Η φιλελεύθερη δημοκρατία προϋποθέτει ότι υπάρχουν περιορισμοί στην πλειοψηφία». Κανέναν περιορισμό δεν αναγνωρίζει ο κ. Μητσοτάκης, εκτός απ’ αυτούς που δεν μπορεί να παρακάμψει, ακόμη και να καταργήσει, γιατί έχουν να κάνουν με τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος και με τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους διεθνείς οργανισμούς. Κατά τ’ άλλα και αυτός και οι υπουργοί του –άλλος χωρίς μέτρο, άλλος πιο διακριτικά– κινούνται με βάση τη λογική είμαστε πλειοψηφία και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε, είμαστε οι ιδιοκτήτες του κράτους και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, δεν απολογούμαστε στις «εθνικές εξαιρέσεις», δεν λογοδοτούμε στους λαϊκιστές, ο λαός μάς ψηφίζει και μας εμπιστεύεται. Εμείς 40%, οι υπόλοιποι τρώνε τη σκόνη μας. Οπότε, φερμουάρ στο μυαλό και τσιρότο στο στόμα.
● «Υπάρχουν όρια στις εξουσίες της κυβέρνησης και θεσμικά αντίβαρα». Τα μόνα όρια για τον κ. Μητσοτάκη και τα στελέχη που τον αποθεώνουν είναι αυτά που πρέπει να σέβονται οι πολιτικοί αντίπαλοί του. Τους εγκαλεί για δημαγωγία, διχαστικές συμπεριφορές, έλλειμμα αξιοπιστίας, ιδεολογική αλαζονεία, πολιτικό τυχοδιωκτισμό, ενώ ο ίδιος είναι πρωταθλητής στα συγκεκριμένα… αθλήματα. Οσο για τα θεσμικά αντίβαρα; Μαγική εικόνα. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Χωρίς αρμοδιότητες. Οι Ανεξάρτητες Αρχές; Οταν δεν κάνουν αυτό που επιθυμεί ο αρχηγός της Δεξιάς, λοιδορούνται και ακυρώνονται στην πράξη με τη βοήθεια πρόθυμων ιμάντων από την περιοχή της Δικαιοσύνης. Το κόμμα; Αναλώσιμη πολυτέλεια. Ο αρχηγός αποφασίζει για όλα. Οι υπουργοί; Παχύσαρκη σιωπή. Οι βουλευτές; Χειροκροτητές. Οι κομματικοί παράγοντες; Από τις πολλές γονυκλισίες έχουν πάθει λουμπάγκο. Τα μέλη; Νούμερα στους εκλογικούς καταλόγους.
● «Υπάρχει διάκριση των εξουσιών». Ενα από τα συντομότερα ανέκδοτα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας. Η αυτοδύναμη ελέω καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία), κάνει ό,τι θέλει και νομοθετεί όπως επιτάσσουν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που την υποστηρίζουν… αφιλοκερδώς. Η Δικαιοσύνη; Με λίγες εξαιρέσεις (οι μερακλήδες που τιμούν τον όρκο τους) λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι της εξουσίας. Οταν «σκάνε» θέματα που βλάπτουν το κόμμα των ιδιοκτητών της χώρας, ζημιώνουν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση και θίγουν τον πρωθιερέα της παράταξης, παίζει καθυστέρηση μέχρι να ξεχαστεί το θέμα και παραγραφούν τα αδικήματα. Ο κανόνας; Δούναι και λαβείν.
● «Αναγνώριση των δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης, της ελευθερίας της έκφρασης και του Τύπου». Να αποφύγουμε την κούφια φλυαρία και να δώσουμε την εικόνα τηλεγραφικά: ΚΥΠ, Predator, παρακράτος, 108η θέση στον κατάλογο για την ελευθερία του Τύπου, λίστες Πέτσα και λοιπών υπουργείων. Με μία λέξη; Καθεστώς.
Ανάγωγα
Αλλεργία στο ροζ και στο κόκκινο έχουν στη Δεξιά. Τη «ροζ κουτσουλιά» στον χάρτη των εθνικών εκλογών (Ροδόπη) δεν κατάφεραν να την εξαφανίσουν αν και χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα. Τώρα προσπαθούν να εξαφανίσουν από τον χάρτη των δημοτικών εκλογών την «κόκκινη κουτσουλιά» (Δήμος Πάτρας)
