Γράφει ο Τάσος Παππάς
Το μπαλάκι των ευθυνών αλλάζει τερέν με ταχύτητα που θα ζήλευαν ο Τζόκοβιτς και ο Ναδάλ. Κανένας από τους… τενίστες του ανύπαρκτου επιτελικού σχήματος που κυβερνά τούτη τη χώρα δεν έχει ακόμη κερδίσει τον πόντο και το παιχνίδι. Ελπίζουν οι ιδιοκτήτες της χώρας ότι οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι που έχουν προσλάβει θα κάνουν (θα ξανακάνουν δηλαδή) σωστά τη δουλειά τους και θα ενοχοποιήσουν για τη συμφορά που μας βρήκε άλλους και όχι τους πραγματικά ενόχους.
Θα έχουν εκτιμούν, όπως πάντα μέχρι τώρα, την αμέριστη βοήθεια των φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης, οι διευθυντικές ομάδες των οποίων χρωστάνε στην κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός μίλησε για αναποδιά –ακόμη μια γκάφα ολκής εκτός χειρογράφου– και έσπευσαν οι μπογιατζήδες του Μαξίμου να την περάσουν ένα χέρι για να την καλύψουν.
Ο παρακολουθούμενος από το Predator υπουργός Δένδιας αφήνει υπαινιγμούς για τον συνάδελφό του Κικίλια. Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ –παρακολουθούμενος κι αυτός από την ΕΥΠ και το Predator για να μην ξεχνιόμαστε– δηλώνει ότι δεν ειδοποιήθηκε εγκαίρως από τον αρμόδιο υπουργό (Κικίλιας) για να κινητοποιήσει τον στρατό. Ο αρμόδιος υπουργός (Κικίλιας) βγάζει ανακοινώσεις κάθε τρεις και λίγο για να ευχαριστήσει την αστυνομία, την πυροσβεστική και τους εθελοντές διασώστες που είναι οι μόνοι που μπήκαν από την αρχή στη μάχη με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν.
Κυβερνητικοί παράγοντες διαδίδουν άλλοτε με το όνομά τους, άλλοτε με ψευδώνυμα ότι την ευθύνη την έχει ο περιφερειάρχης. Ο ίδιος ο περιφερειάρχης, που κι αυτός είναι ένοικος στη δεξιά πολυκατοικία, τους αντιγυρίζει ότι τον πρώτο λόγο για τα αντιπλημμυρικά έργα δεν τον έχει η περιφέρεια, αλλά η κυβέρνηση και ζητά αναβολή των εκλογών στη Θεσσαλία, ιδέα που απέρριψε η κυβέρνηση. Και, για να δέσει το σιρόπι που θα δώσουν σαν αντιβιοτικό στους ιθαγενείς, άρχισαν να διοχετεύουν φήμες ότι επίκειται ανασχηματισμός –μικρός ή μεγάλος– προκειμένου ο λαοφιλής επικεφαλής της κυβέρνησης να απαντήσει στην οργή των πολιτών που επλήγησαν από τη θεομηνία.
Σήμερα έχουμε στην πλήρη ανάπτυξή του το κράτος της Δεξιάς. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Είναι όμως η πρώτη φορά που δεν υπάρχουν ισχυρά αντίβαρα. Με τον συγκεκριμένο όρο αναμετρήθηκε η κοινωνία τη δεκαετία του 1970, μετά τη χούντα. Τότε ελέγχανε τα πάντα. Η κυβέρνηση δική τους, τα κρατικά κανάλια δικά τους, η Δικαιοσύνη πορευόταν κατά πώς συνέφερε τη Δεξιά. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί χτυπούσαν αλύπητα όποιον διαμαρτυρόταν και διεκδικούσε. Τα σταγονίδια στο στράτευμα μπορεί να είχαν λουφάξει, αλλά υπήρχαν και απειλούσαν.
Τότε όμως ο κόσμος οργανωνόταν στα κόμματα της Αριστεράς. Τότε οι πολίτες δεν φοβόντουσαν, δεν ήταν απελπισμένοι, πάλευαν, ήλπιζαν. Τότε οι αντιδεξιές εφημερίδες («Ελευθεροτυπία», «Το Βήμα», «Τα Νέα») πουλούσαν εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα καθημερινώς. Τότε τα κινήματα αντίστασης στη Δεξιά (εργατικό, φοιτητικό, αγροτικό, υπαλληλικό) ήταν ισχυρά. Τότε πολλοί δήμαρχοι προέρχονταν από την Αριστερά και αγωνίζονταν.
Σήμερα η κυβέρνηση ελέγχει τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Σήμερα η Δικαιοσύνη, κυρίως στην κορυφή της, δεν ενδιαφέρεται να αποδείξει στην πράξη ότι είναι όντως ανεξάρτητη. Σήμερα το παρακράτος μένει στο απυρόβλητο. Σήμερα ο συνδικαλισμός σε όλες τις εκδοχές του φυτοζωεί. Σήμερα οι περιφέρειες και οι περισσότεροι μεγάλοι δήμοι έχουν καταληφθεί (με εκλογές βεβαίως βεβαίως) από στελέχη της Δεξιάς. Σήμερα τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης προτιμούν να τσακώνονται μεταξύ τους παρά να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Τότε το κράτος της Δεξιάς είχε αντίπαλο. Σήμερα που το κακό υποδύεται το καλό με απύλωτο θράσος και απύθμενο κυνισμό;
Ανάγωγα
Νεκροί; Ε, και; Αγνοούμενοι; Ε, και; Εγκλωβισμένοι; Ε, και; Λάσπη παντού; Ε, και; Χωρίς νερό και ρεύμα; Ε, και; Οι πλειστηριασμοί στη Θεσσαλία κανονικά; Το κράτος έχει συνέχεια.
