Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ο δάσκαλος, με γυρισμένη την πλάτη στην αίθουσα, γράφει στον πίνακα. Δείχνει στους μαθητές πώς λύνεται η άσκηση που τους έβαλε την προηγούμενη μέρα στο πρόχειρο διαγώνισμα. Ξαφνικά, μια σαΐτα προσγειώνεται στο κεφάλι του. Γέλια. Εξαλλος ο δάσκαλος απαιτεί να μάθει ποιος το έκανε. Σιγή.
Ο Νικολάκης, ο δράστης της σκανταλιάς, είναι σκυμμένος και κοιτάει το βιβλίο που έχει μπροστά του. Ο δάσκαλος επιμένει: «Ποιος πέταξε τη σαΐτα;» Τίποτα. Παίζεται το κύρος του. Τέτοια προσβολή δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Ο λιλιπούτειος… τρομοκράτης πρέπει να εντοπιστεί και να τιμωρηθεί παραδειγματικά για να μην υπάρξουν μιμητές του στο μέλλον.
Μια λύση είναι να επιβάλει ποινή σε όλη την τάξη. Το σκέφτεται. Δεν του αρέσει η θεωρία της συλλογικής ευθύνης. Θα τον μισήσουν όλα τα παιδιά. Θα προτιμούσε κάποιος να του δείξει τον παραβάτη. Ετσι, αυτός θα προστατεύσει την εξουσία του και του είναι τελείως αδιάφορο που το καρφί θα γίνει η χλεύη των συμμαθητών του και στο διάλειμμα θα υποστεί τις συνέπειες της επονείδιστης πράξης του.
Κοιτάζει με νόημα τον πιο υπάκουο μαθητή, αυτόν που δεν κάνει ποτέ αταξίες, αυτόν που πάντα προθυμοποιείται να εξυπηρετήσει τους δασκάλους, που παραδέχεται ότι και ο γάιδαρος πετάει εφόσον αυτό υποστηρίζουν οι δάσκαλοί του, που δεν έχει διανοηθεί να ξεστρατίσει. Αυτός σηκώνεται από τη θέση του και χωρίς δισταγμό δείχνει τον Νικολάκη. Τη συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε. Πολλοί από σας, κυρίως οι μεγαλύτερης ηλικίας, θα έχετε ζήσει τέτοια περιστατικά στον σχολικό βίο σας.
Πώς μου ήρθε αυτό στα καλά καθούμενα; Διάβασα το κείμενο που δημοσιεύτηκε στον «Economist» όπου ο πρωθυπουργός μας χαρακτηρίζεται, μάλλον απαξιωτικά, «υπάκουος μαθητής», σε αντίθεση με τον προηγούμενο πρωθυπουργό, που ήταν ταραξίας και άκουσα τον κ. Μητσοτάκη να λέει στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες ότι όλα πήγαν καλά για τη χώρα αυτά τα 40 χρόνια, εκτός από το μοιραίο 2015 που στα πράγματα βρέθηκαν οι λαϊκιστές και οι δημαγωγοί, τους οποίους τελικώς οι προοδευτικές δυνάμεις συνέτριψαν.
Εδειξε, δηλαδή, παρουσία των δασκάλων, τον ταραξία της τάξης. Ο καλός μαθητής-πρωθυπουργός δεν βρήκε ούτε μία λέξη για να κάνει κριτική στους δασκάλους. Το μόνο που τόλμησε να πει ήταν: «Δεν έλειψαν, ασφαλώς, και οι στιγμές που ο ρόλος της Ενωσης παρεξηγήθηκε».
Προσέξτε, «παρεξηγήθηκε ο ρόλος της», μας είπε. Δηλαδή, αυτή είχε τις καλύτερες προθέσεις, αλλά κάποιοι την παρεξήγησαν και προφανώς την αδίκησαν. Παρεξήγησαν λοιπόν τον Σόιμπλε όταν έλεγε ότι «λυπάμαι τους Ελληνες για την επιλογή που έκαναν τον Ιανουάριο του 2015». Παρεξήγησαν τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε που μεθόδευαν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και εκβίαζαν την ελληνική κυβέρνηση, χωρίς να έχουν ενημερώσει τη γερμανική Βουλή. Τους αποδοκίμασε και το συνταγματικό δικαστήριο της Καρλσρούης.
Παρεξήγησαν τον Ντάισελμπλουμ που δήλωσε ότι το πρώτο μέλημα των Βρυξελλών δεν ήταν να σώσουν την Ελλάδα, αλλά τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Υποτίθεται πως η αλληλεγγύη είναι η βασική συνιστώσα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Παρεξήγησαν το ΔΝΤ που καθοδηγούσε τις Βρυξέλλες χρησιμοποιώντας στα προγράμματα για την Ελλάδα λανθασμένο πολλαπλασιαστή ‒ όπως παραδέχτηκαν οι αρμόδιοι παράγοντές του. Πλήρωσε κανείς για τις ολέθριες αποφάσεις; Αστεία ερώτηση. Παρεξήγησαν όσους εδώ φώναζαν «Βάστα γερά, Σόιμπλε» και παρότρυναν τη Μέρκελ να μην υποχωρήσει στο θέμα των συντάξεων.
Περίεργη αντίληψη περί πατριωτισμού έχουν οι κατά δήλωση Μητσοτάκη προοδευτικές δυνάμεις. Και βεβαίως παρεξηγήθηκαν εκείνοι που ισχυρίζονταν ότι παρέλαβαν καμένη γη κι ας βρήκαν γεμάτα τα ταμεία, όπως ομολόγησε εσχάτως ο υπουργός Ανάπτυξης. Συμπέρασμα; Η… χρήσιμη δημαγωγία και ο… εποικοδομητικός λαϊκισμός δεν πρέπει να παρεξηγούνται.
