Γράφει ο Τάσος Παππάς
Η συμφωνία τεσσάρων κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας) να καταθέσουν πρόταση δυσπιστίας έχει προκαλέσει συζητήσεις. Θα υπάρξει συνέχεια, και με ποια μορφή, ή απλώς πρόκειται για μια επιλογή της στιγμής;
Το θέμα της συνεργασίας των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων έχει τεθεί στη δημόσια ατζέντα εδώ και καιρό. Το πρώτο λάκτισμα έδωσε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σημειώνοντας ότι αν δεν καταφέρουν τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να βρουν τρόπους συνεννόησης, δεν θα απειληθεί η ηγεμονία της συντηρητικής παράταξης. Αντιμετωπίζεται το επίμαχο ζήτημα από τις ηγεσίες των κομμάτων με ανάμεικτα συναισθήματα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Ο πρόεδρός του Στέφανος Κασσελάκης έχει χαρακτηρίσει το ΠΑΣΟΚ συστημικό κόμμα και τον αρχηγό του εκβιαζόμενο και υποστήριξε με πάθος ότι ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιστροφή του στη διακυβέρνηση της χώρας. Εισέπραξε πολεμική από στελέχη του ΠΑΣΟΚ και κριτική από παράγοντες του κόμματός του για τις συγκεκριμένες αναφορές του. Το χάσμα έμοιαζε αγεφύρωτο. Σύντομα όμως είχαμε μια σαφή διαφοροποίηση. Στο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (26/3/2024) ο Στέφανος Κασσελάκης, αφού είπε ότι η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας (τη στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ και συμμετείχε στη διαμόρφωσή της) θα είναι σόου και κοκορομαχία, πρόσθεσε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σταθεί ποτέ εξαίρεση στην προσπάθεια συνεννόησης των δημοκρατικών δυνάμεων του τόπου». Αλλο κλίμα τώρα.
Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι μπερδεμένα. Ο κ. Ανδρουλάκης έχει απορρίψει συγχωνεύσεις κομμάτων, συγκολλήσεις κορυφής, μίλαγε για συμφωνίες από τα κάτω, δήλωσε ότι δεν έχει πρόβλημα να συνομιλήσει με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς και είχε δεσμευτεί ότι αν το κόμμα του τερματίσει δεύτερο στις ευρωεκλογές θα αναλάβει πρωτοβουλία προκειμένου να ξεκινήσει διάλογος μεταξύ των προοδευτικών κομμάτων. Εδωσε την εντύπωση ότι δεν θέλει να συζητήσει, γιατί δεν θα έχει νόημα, με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Την κάλεσε όμως να συνυπογράψει την πρόταση δυσπιστίας. Μετακίνηση και εδώ. Να σημειώσουμε με την ευκαιρία ότι και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν έκρυψαν την ενόχλησή τους για τη συμμετοχή στελεχών τους (Διον. Τεμπονέρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, Μαν. Χριστοδουλάκης από το ΠΑΣΟΚ) στην εκδήλωση της «Εφημερίδας των Συντακτών» στο θέατρο «Αλφα».
Η Νέα Αριστερά από την πλευρά της καταγγέλλει τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, ασκεί έντονη κριτική στο ΠΑΣΟΚ, πρότεινε όμως να συνεννοηθούν για να καταθέσουν από κοινού πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης πριν από την πρωτοβουλία Ανδρουλάκη. Δεν είχε τύχη. Δεν περίμενε ότι θα είχε τύχη. Το ΠΑΣΟΚ αδιαφόρησε. Δεν θα έδινε το προβάδισμα στον πόλεμο κατά του συστήματος Μητσοτάκη σ’ ένα σχήμα που ακόμη δεν είναι κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ την απέρριψε λέγοντας ότι αντικειμενικά λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης, κυρίως όμως γιατί προερχόταν απ’ αυτούς που αποκαλεί αποστάτες και κλέφτες των εδρών του.
Ωστόσο, λίγες μέρες μετά τα τρία κόμματα (και η Πλεύση Ελευθερίας) συνέπλευσαν και κατέληξαν σ’ ένα σκεπτικό ύστερα από διαβουλεύσεις. Συμφωνούν στις διαπιστώσεις για την κατάσταση που υπάρχει στη χώρα. Συμφωνούν στην κριτική τους εναντίον της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά. Και η ρητορική τους είναι το ίδιο αιχμηρή. Συναγωνισμός για το ποιο κόμμα θα πει τα χειρότερα για το καθεστώς που έχει εγκατασταθεί στο μέγαρο Μαξίμου. Ο Νίκος Ανδρουλάκης χαρακτηρίζει την κυβέρνηση αδίστακτη αγέλη. Ο Στέφανος Κασσελάκης κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι υπονομεύει το κράτος δικαίου, τον παρομοιάζει με μονάρχη, τον καλεί να παραιτηθεί και ζητάει εκλογές με την παρουσία διεθνών παρατηρητών. Ο Αλέξης Χαρίτσης λέει ότι «η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να φύγει άμεσα. Η παραμονή της είναι όνειδος για την κοινωνία, τη δημοκρατία, τη χώρα».
Συνεπώς έχει γίνει το πρώτο βήμα. Το αυτονόητο. Αν έχουν την ίδια άποψη για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αν ιεραρχούν με τον ίδιο τρόπο τα προβλήματα, αν επιλέγουν τον ίδιο δρόμο αντίδρασης (πρόταση δυσπιστίας), αν συμφωνούν για το ποιος είναι ο αντίπαλος και πόσο επικίνδυνος είναι για τη δημοκρατία, τότε δημιουργείται το έδαφος πάνω στο οποίο μπορούν να αναπτύξουν τις πολιτικές που θα φέρουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Τι μπορεί να εμποδίσει μια συμφωνία εφ’ όλης της ύλης και τη συγκρότηση δημοκρατικού μετώπου με ορίζοντα τις εθνικές εκλογές; Οι μικροαλαζονείες, οι μικροηγεμονισμοί, η υπόκλιση στον ναρκισσισμό της λεπτομέρειας. Ο,τι δηλαδή κρατάει μακριά σχήματα που παρουσιάζουν τις ασημαντότητες που τους χωρίζουν ως αδιαπραγμάτευτες θέσεις αρχής. Ο κόσμος όμως και των τριών κομμάτων τάσσεται υπέρ της συνεννόησης. Πλειοψηφικό το ρεύμα σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, μισοί μισοί στο ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό δεν γίνεται να μην το πάρουν υπόψη τους οι ηγεσίες.
Ανάγωγα
Η κυβέρνηση των ατσίδων εξετέθη. Δύο κυβερνητικά στελέχη πολύ κοντά στον πρωθυπουργό διέπραξαν γκάφα ολκής.
Η συνάντησή τους με τον μεγαλοεπιχειρηματία τον οποίο κατηγορεί η κυβέρνηση ότι την υπονομεύει δεν ήταν προστατευμένη. Εγινε παρουσία καμιά εικοσαριά ανθρώπων. Ηταν βέβαιο ότι θα διαρρεύσει. Εχουν χάσει την μπάλα στο μέγαρο Μαξίμου; Είναι τόσο αλαζόνες που δεν παίρνουν ούτε τα στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης;
