Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ενδιαφέρουσα η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Αναφέρεται ειδικά στις οφειλές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που έχουν χτυπήσει ταβάνι και με τον ρυθμό που αποπληρώνουν οι ηγεσίες τους δεν πρόκειται να ξεχρεώσουν ούτε σε διακόσια χρόνια.
Τι λέει σε γενικές γραμμές η πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης: τα υπερχρεωμένα κόμματα οφείλουν να καταβάλλουν το 75% της κρατικής χρηματοδότησης και οι βουλευτές αυτών των κομμάτων να έχουν την υποχρέωση να καταβάλλουν το 40% της αποζημίωσης που παίρνουν από το κράτος. Η πολιτική είναι πολύ δαπανηρή δραστηριότητα. Τα κόμματα και ιδιαίτερα τα κόμματα εξουσίας έχουν πολλά έξοδα: επαγγελματικά στελέχη, διοικητικό προσωπικό, ενοικίαση κτιρίων, συντήρηση ιδρυμάτων, προεκλογικές καμπάνιες, διαφημιστική προβολή από τα μέσα ενημέρωσης, παραγγελίες για δημοσκοπήσεις, προπαγάνδα.
Τα χρήματα που παίρνουν από το Δημόσιο δεν φτάνουν. Οι βουλευτές των αστικών κομμάτων μπαίνουν στην πολιτική για να υπηρετήσουν την παράταξή τους, κάποιοι και για να αυξήσουν τις περιουσίες τους. Συνήθως βγαίνουν πλουσιότεροι από την πολιτική και αυτοί και οι συγγενείς τους μέχρι τρίτου βαθμού. Ελάχιστοι βγαίνουν φτωχότεροι. Χαλάνε την πιάτσα, είναι η εξαίρεση. Και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ την περίοδο της παντοδυναμίας τους ήταν πολυέξοδοι οργανισμοί.
Η κρατική χρηματοδότηση, αν και παχυλή, δεν έφτανε και αναγκάζονταν να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες με προκλητικά ευνοϊκούς όρους. Μοναδική εγγύηση που έδιναν ήταν η κρατική χρηματοδότηση, το ύψος της οποίας είχε σχέση με την εκλογική δύναμή τους. Το μονοπάτι αυτό έκλεισε μετά το ξεσάλωμα των προηγούμενων ετών. Η υπόθεση βρίσκεται στη Δικαιοσύνη, έχουν ασκηθεί διώξεις, ωστόσο είναι άγνωστο πότε θα φτάσει στο ακροατήριο. Ούτε όμως η κρατική χρηματοδότηση ήταν αρκετή, ούτε τα τραπεζικά δάνεια μπορούσαν να καλύψουν τα τεράστια έξοδά τους.
Το πρόβλημα λυνόταν με την κρυφή χρηματοδότηση των κομμάτων από ιδιώτες και από μεγάλες εταιρείες -ντόπιες και ξένες. Αυτά δεν ήταν δανεικά και αγύριστα όπως τα χρήματα των τραπεζών. Ηταν ενισχύσεις κάτω από το τραπέζι με αντάλλαγμα δουλειές από τις κυβερνήσεις στους γαλαντόμους χορηγούς. Στην απολογία του ο Θ. Τσουκάτος είπε ότι για τις εκλογές του 2000 μπήκαν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ 16 δισεκατομμύρια δραχμές. Πώς θα έπαιρνε δουλειές η Siemens αν δεν είχε γεμίσει με μίζες το σύμπαν.
Το αναφέρει και η απόφαση του δικαστηρίου που εκδίκασε το σκάνδαλο με τους βασικούς πρωταγωνιστές απόντες: «Στο πλαίσιο της παράνομης χρηματοδότησης που υλοποιούσε η Siemens, σταθερά, συστηματικά και διαχρονικά και αφορούσε τα πολιτικά κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα». Πώς θα έπαιρνε καλές τιμές για τα φάρμακά της η Novartis αν δεν μοίραζε δώρα και δωράκια σε κυβερνητικούς παράγοντες και κρατικούς αξιωματούχους. Πλήρωσε πρόστιμο 300.000.000 δολάρια στις ΗΠΑ για τις παράνομες πρακτικές της στην Ελλάδα.
Ακόμη κι αν γίνει δεκτή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ -απίθανο-, τα μπαξίσια των πλουσίων στα κόμματα εξουσίας δεν πρόκειται να σταματήσουν. Η διαπλοκή έχει εγκατασταθεί για τα καλά. Η συνωμοσία της σιωπής δύσκολα θα σπάσει. Είχαμε κάποιες αποκαλύψεις στο παρελθόν, αλλά η ζωή συνεχίστηκε σαν να μην τρέχει τίποτα. Ο Μπράνκο Μιλάνοβιτς στο βιβλίο του «Καπιταλισμός χωρίς αντίπαλο» (εκδόσεις Πόλις) παραπέμπει στο δοκίμιο του Τζον Στιούαρτ Μιλ «Περί αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης: «Ποτέ μέχρι σήμερα οι πολιτικοί δεν έχουν καταβάλει κάποια πραγματική και σοβαρή προσπάθεια να καταπολεμήσουν τη δωροδοκία και ο λόγος είναι ότι δεν έχουν καμιά πραγματική επιθυμία να μην είναι δαπανηρές οι εκλογές. Η δαπανηρότητά τους αποτελεί πλεονέκτημα για όσους μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά, καθώς έτσι αποκλείουν πλήθος δυνητικούς ανταγωνιστές τους» (σελ. 80). Το συγκεκριμένο δοκίμιο του κλασικού φιλελεύθερου στοχαστή κυκλοφόρησε το πολύ μακρινό 1861. Ανατριχιαστικά επίκαιρο.
Ανάγωγα
Οι διαδηλώσεις ενοχλούν, οι πικετοφορίες ενοχλούν, τα τρικάκια ενοχλούν, η Βουλή ενοχλεί. Τι προτιμούν; Την τηλεοπτική και δημοσκοπική δήθεν δημοκρατία.
