Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Στην Ελλάδα η τρομοκρατία έχει ιδεολογική και πολιτική κάλυψη» έγραψε η Ντόρα Μπακογιάννη στο άρθρο της στα «Νέα» (4/3/2021), φράση που αναδείχτηκε στην πρώτη σελίδα. Κλασικό επιχείρημα της συντηρητικής παράταξης. Το διακινεί συστηματικά εδώ και πολλά χρόνια και σε ορισμένες περιπτώσεις επιχείρησε να ενοχοποιήσει συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους όχι μόνον για ανοχή και συμπάθεια απέναντι στις ένοπλες οργανώσεις, αλλά ακόμη και για εμπλοκή στελεχών τους στον σκληρό πυρήνα αυτών των ομάδων.
Τα σημερινά στελέχη της Δεξιάς, όποτε κατηγορείται το κόμμα τους ότι προσπάθησε να συνδέσει το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου με τη «17 Νοέμβρη», βγαίνουν από τα ρούχα τους, κάνουν λόγο για ανοίκειες επιθέσεις και απαντούν θυμωμένα ότι αυτό το έκανε με το βιβλίο του ο Πάνος Καμμένος, με τον οποίο συνεργάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 (αποστομωτικό επιχείρημα!!!).
Ανευ σημασίας το γεγονός ότι τότε ο κ. Καμμένος ήταν στέλεχος της Ν.Δ. Ανευ σημασίας το γεγονός ότι κανένας από το κόμμα του δεν τον αποδοκίμασε. Ανευ σημασίας το γεγονός ότι τα δεξιά μέσα ενημέρωσης είχαν αναδείξει τις καταγγελίες του κ. Καμμένου. Ανευ σημασίας το γεγονός ότι εφημερίδες της παράταξης χρέωναν στην «πασοκική 17Ν» τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Ανευ σημασίας όλα αυτά και πολλά άλλα που είχαν την ίδια πηγή (Ν.Δ.) και τον ίδιο στόχο (τον πολιτικό αντίπαλο). Ας δούμε λοιπόν τι πίστευε για το συγκεκριμένο θέμα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αντιγράφω από το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια» τόμος βʹ 1974-2016, εκδόσεις Παπαδόπουλος:
■ «Ηξερα πολύ περισσότερα πράγματα για τη “17 Νοέμβρη”. Για τους πίσω ιστάμενους, πράγματα τα οποία δεν θέλω ούτε και σήμερα να πω -και βέβαια κάποτε θα τα μάθει ο κόσμος» (σελ. 130). Ηξερε, αλλά δεν είπε. Περίεργη επιλογή. Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι χρυσός. Ενίοτε η σιωπή ισοδυναμεί με ψέμα, όπως λέει ο Ισπανός φιλόσοφος Μιγκέλ ντε Ουναμούνο. Παρακάτω όμως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αλλάζει στάση και λύνει τη σιωπή του.
■ Βρήκε η κυβέρνησή του στοιχεία για τη σχέση του ΠΑΣΟΚ με την «17 Νοέμβρη»; «Οχι, ούτε ψάξαμε εδώ που τα λέμε. Ούτε ψάξαμε. Εγώ αυτό το θέμα το έχω αφήσει να περάσει, ούτε με απασχόλησε… Ορισμένα πράγματα πρέπει η λήθη να τα σκεπάζει. (σελ. 132)». Λήθη λοιπόν και ψήγματα γενναιοδωρίας; Βιαστική εκτίμηση. Αμέσως μετά πετάει τη βόμβα που γκρεμίζει το οικοδόμημα της λήθης: «Εγώ είχα και πληροφορίες βέβαια, είχα και πολλές πληροφορίες. Και ξέρω και ποιοι από το ΠΑΣΟΚ ήταν ανακατεμένοι» (σελ. 132). Μάλιστα.
Είχε πολλές πληροφορίες και γνώριζε ποιοι από το ΠΑΣΟΚ ήταν ανακατεμένοι. Δεν το είπε όμως στις διωκτικές αρχές, άρα δεν τις παρότρυνε να ελέγξουν τη βασιμότητα των πληροφοριών του. Δεν το είπε ούτε στους πολίτες, άρα τους άφησε στο σκοτάδι. Επέτρεψε στους ενόχους να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
■ Το… καλύτερο όμως το φυλάει για τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Ο Ανδρέας δεν ήταν αρχηγός της “17 Νοέμβρη”» (σελ. 132). Καθαρή θέση; Οχι και τόσο. Η συνέχεια είναι αποκαλυπτική: «Ο Ανδρέας πιθανώς, και γι’ αυτό δεν είμαι βέβαιος, να είχε απλώς ανεχθεί, χωρίς να θέλει να πολυ-ξέρει τι γίνεται. Για τον Ανδρέα δεν το ξέρω, δεν έχω γνώμη για τον Ανδρέα. Δε θα με εξέπληττε να το ήξερε. Γιατί ο Ανδρέας ήταν άξιος για όλα στη δική μου την εκτίμηση. Αλλά δεν το ξέρω και δεν το λέω. Αλλά είμαι πεπεισμένος 100% ότι πίσω από τη “17 Νοέμβρη” υπήρξε το σκληρό ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτού» (σελ. 133).
Τι καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τις παραπάνω αράδες; Ηξερε ο Ανδρέας; Δεν ήξερε; Ηξερε και ανεχόταν; Ηταν όντως άξιος για όλα; Δηλαδή μπορεί να γνώριζε και να συγκάλυπτε; Μήπως γνώριζε επειδή ήταν ο ίδιος μπλεγμένος; Ολα μένουν ανοικτά.
■ Ηξερε, δεν ήξερε, ήταν, δεν ήταν μπλεγμένος ο Α. Παπανδρέου με την «17 Νοέμβρη», το κόμμα του πάντως, που το διοικούσε αυτός, ήταν αδίστακτο και ικανό για όλα: «Δεν θέλει κουβέντα, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτό, καμιά αμφιβολία δεν υπάρχει, ήταν κι αυτό ένα από τα μέσα τα οποία χρησιμοποιούσε το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ήθελε να γίνει καθεστώς, μην το συζητείτε καθόλου. Μεταχειρίστηκαν όλα τα μέσα» (σελ. 133).
Ολα τα μέσα λοιπόν μετήλθε το ΠΑΣΟΚ για να γίνει καθεστώς. Σήμερα όμως το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει. Η μετεξέλιξή του, το ΚΙΝ.ΑΛΛ., δεν συνιστά κίνδυνο για τη Δεξιά. Αντιθέτως συνεργάστηκε αρμονικότατα μαζί του. Ελπίζει να το επαναλάβει. Ενα κομμάτι του ΚΙΝ.ΑΛΛ. εμφανίζεται πρόθυμο. Συνεπώς πρέπει να μπει άλλος στο στόχαστρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολύ επιεικής με τις ομάδες που χρησιμοποιούν βία, βουλευτές του γίνονται πληρεξούσιοι συνήγοροι του Κουφοντίνα και ο πρόεδρός του «προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματος του». Ιδού ο νέος εσωτερικός εχθρός. Η σημερινή Ν.Δ. σέβεται τις παραδόσεις της παράταξης.
Ανάγωγα
Λένε διάφοροι ότι το κράτος δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες και παραπέμπουν, για να δικαιολογήσουν τη στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο θέμα Κουφοντίνα, στην περίπτωση του Aλντο Μόρο στην Ιταλία, όταν η ιταλική κυβέρνηση αρνήθηκε να δεχτεί τα αιτήματα των «Ερυθρών Ταξιαρχιών». Πόση σχέση έχει εκείνη η ιστορία με την υπόθεση Κουφοντίνα; Καμία. Εκεί είχαμε την απαγωγή, την κράτηση, την ανάκριση επί 55 μέρες και τη δολοφονία του Μόρο. Εδώ έχουμε έναν απεργό πείνας που ζητάει από την κυβέρνηση να εφαρμόσει τον νόμο που η ίδια ψήφισε.
