Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πάνω από 60.000 συμμετείχαν στη διαδικασία ανάδειξης των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Το νούμερο δεν είναι καλό αν το συγκρίνουμε με τον αριθμό των μελών που δηλώνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει, είναι όμως καλό αν το δούμε σε σχέση με τα γεγονότα που έχουν προηγηθεί. Στα χαρτιά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τριπλάσιο αριθμό μελών. Στα χαρτιά, όμως.
Ξέρουμε ότι πολλοί και πολλές απ’ αυτούς/ές που ψηφίζουν για την εκλογή προέδρου εξαφανίζονται την επόμενη μέρα. Αυτό ισχύει και για τα άλλα κόμματα που έχουν επιλέξει την ίδια διαδικασία για την εκλογή αρχηγού. Ούτε οικονομικώς είναι εντάξει, ούτε εμπλέκονται ενεργά στις εσωκομματικές λειτουργίες, όταν αυτές υπάρχουν. Ωστόσο δεν γίνεται να μην υπολογίσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε μια δύσκολη κατάσταση. Και ακόμη δεν την έχει ξεπεράσει, αν και από τις μετρήσεις φαίνεται ότι αργά αλλά σταθερά ανακάμπτει. Χτυπάει με αξιώσεις τη δεύτερη θέση, αν και ο πρόεδρός του ελπίζει στο θαύμα.
Επλήγη στην προηγούμενη φάση από αρκετές κρίσεις. Υπέστη δύο βαριές εκλογικές ήττες, αποχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας από την προεδρία, η εσωκομματική αναμέτρηση για τη θέση του προέδρου διεξήχθη σε υψηλούς τόνους με τα «συντροφικά μαχαιρώματα» να δίνουν τον τόνο, η αμφισβήτηση του νικητή Στέφανου Κασσελάκη ξεκίνησε λίγες ώρες μετά την εκλογή του, ακολούθησε η διάσπαση του κόμματος σε δύο δόσεις (Ομπρέλα, 6+6), στη συνέχεια είχαμε το περιπετειώδες συνέδριο, την παρέμβαση-πρόταση Τσίπρα για κομματικές κάλπες, τριβές μεταξύ της νέας ηγεσίας και στελεχών για τους ρόλους εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ και γενικώς ένα κλίμα διαρκούς εσωστρέφειας που απογοήτευσε ψηφοφόρους του και τους οδήγησε, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, σε διπλανά κόμματα, στην πολυπληθή ομάδα των αναποφάσιστων και στην παραίτηση.
Η ένταση έχει υποχωρήσει, δεν έχει όμως εξαφανιστεί. Απλώς όσοι και όσες διαφωνούν και με τις πρωτοβουλίες του κ. Κασσελάκη και με το στιλ που έχει καθιερώσει στις σχέσεις του με τον κόσμο δεν θεωρούν φρόνιμο να εκδηλωθούν στην παρούσα φάση για να μην κατηγορηθούν ότι ρίχνουν νερό στον μύλο του Μητσοτάκη και ότι λειτουργούν αντικειμενικά σαν εσωτερικοί εχθροί. Το σύνηθες κατηγορητήριο που κατασκευάζουν οι ηγεσίες όλων των κομμάτων όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα στη διαχείριση των κομματικών υποθέσεων.
Το συγκεκριμένο αφήγημα το είχε χρησιμοποιήσει ο κ. Κασσελάκης και την περίοδο που ήταν σε σύγκρουση με εκείνους που αποχώρησαν από το κόμμα. Οι διαφωνούντες βάζουν στην άκρη τις αντιρρήσεις τους και περιμένουν. Κάποιες αφορούν τη μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε άλλες θέσεις, διαφορετικές απ’ αυτές που είχε στο παρελθόν χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση στα όργανα (συνεδριάζουν στη χάση και στη φέξη), κάποιες έχουν να κάνουν με την επιλογή του κ. Κασσελάκη να δημιουργήσει για τον εαυτό του και για το κόμμα μια δημόσια εικόνα που ξενίζει όσους και όσες έχουν άλλες παραστάσεις και είχαν μάθει να λειτουργούν σ’ ένα μοντέλο κόμματος όπου η εσωκομματική δημοκρατία ήταν αδιαπραγμάτευτη αρχή. Με μπόλικες συζητήσεις που συχνά έμοιαζαν με μαραθώνιους φλυαρίας, ακόμη και με ανοιχτή διαφωνία απέναντι στις αποφάσεις της ηγεσίας, χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο της διαγραφής όσοι και όσες κατέθεταν είτε στα όργανα είτε έξω απ’ αυτά τις… αιρετικές απόψεις τους. Η εκεχειρία, εκτός απροόπτου, θα κρατήσει μέχρι τις ευρωεκλογές. Από το αποτέλεσμα της κάλπης θα φανεί αν η τακτική Κασσελάκη θα επιβραβευτεί ή αν θα έχουμε νέο γύρο αντεγκλήσεων.
Ανάγωγα
Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την επίθεση του Ιράν και η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Να υποθέσω ότι το πρώτο κείμενο συντάχθηκε ερήμην του προέδρου του κόμματος ή μετά τις γκρίνιες έσπευσε ο κ. Κασσελάκης να διορθώσει κάπως τα πράγματα; Κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή.
