Του Νίκου Φυλάγγελου
Μια ταυτοτική παράμετρος της προόδου είναι η αυτογνωσία της αποδοχής μιας προβληματικής πτυχής του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς μας. Η έγκαιρη και γενναία αυτοκριτική, λειτουργεί ως εφαλτήριο τάχιστης διόρθωσης και βελτίωσης, επομένως και προόδου.
Καμία σχέση δηλαδή με την εμμονική υστερία ΜΜΕ και δημοσιογράφων, που αδυνατούν να αντισταθούν στην έλξη της ακροδεξιάς ρητορικής και νοοτροπίας, και συνεχίζουν να λειτουργούν ως… χρυσοί χορηγοί των αρνητών του εμβολίου.
Την κρίσιμη στιγμή, που μονάχα ο ψύχραιμος λόγος, η νηφαλιότητα, η μετριοπάθεια και η σύνεση μπορούν να προκαλέσουν, μικρές έστω ρωγμές στο τείχος της άρνησης, χειριστές του δημόσιου λόγου και… καταληψίες ζωτικού για τη Δημοκρατία χώρου, κραδαίνουν ρατσιστικές απόψεις και διχαστικές συμπεριφορές.
Τα άκρα και οι ακρότητες, για τα οποία μας είχε έγκαιρα προειδοποιήσει ο Κώστας Καραμανλής, είναι παρόντα και εθνικά επιζήμια. Στην πολιτική, στα ΜΜΕ, στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο. Μια κουλτούρα ανατροφοδότησης αναίτιων και άσκοπων συγκρούσεων, για να διατηρούν ρόλο και λόγο ύπαρξης στη δημόσια σφαίρα, ελλειμματικές προσωπικότητες, που σε κανονικές κοινωνίες με αίσθημα ευθύνης και συνείδησης για την προάσπιση και φροντίδα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας της γνώμης και του λόγου, θα βρίσκονταν στον φυσικό χώρο τους, στο περιθώριο, ως ατάλαντοι διασκεδαστές.
Δυστυχώς, από τις απαρχές της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων μέχρι το σημερινό δράμα με την πανδημία του κορονοϊού, τέτοια… παρατράγουδα γκρεμίζουν τις γέφυρες που έχει ανάγκη η κοινωνία για να προχωρήσει συντεταγμένα.
Ένα μοιραίο “υποκείμενο νόσημα” για τη Δημοκρατία μας. Με βαριές ευθύνες για το φούσκωμα κάθε άρνησης. Από την οικονομική προσαρμογή και τη μετεξέλιξη του κράτους, στα χρόνια των Μνημονίων, μέχρι την πανδημία του κορονοϊού.
Απλά τραγικοί…
