Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2024
Γιορτές… Μια λέξη με ανατροφοδοτούμενη δυναμική και περιεχόμενο, με πληθυντικές παραμέτρους, με υπερτροφικές αναγνώσεις.
Η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, γεμάτη αυθόρμητα οξύμωρα. Από τη μια, η κατεξοχήν γιορτή της ελπίδας, η γιορτή της Γέννησης της ελπίδας, με το βαθύτερο μήνυμα του ερχομού του Χριστού στη Γη. Από την άλλη, η αφετηρία του καινούριου έτους. Το ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς, όπου αναπόφευκτα σεργιανίζουν όνειρα και προσδοκίες.
Την ίδια στιγμή, παράλληλα με την αυταπόδεικτη σημειολογία των ημερών, μπορεί κανείς να ιχνηλατήσει και τη σιωπηλή, μελαγχολική διάστασή τους. Η ανάπαυλα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, εκεί όπου βρίσκει καταφύγιο η θλίψη, προσφέρει αναπόφευκτες αφορμές στο μυαλό για να σκεφτεί. Και στην καρδιά για να αναλογιστεί.
Απολογισμοί. Αναγκαίοι και απαραίτητοι, για να συνεχιστεί η διαδρομή. Στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας ωστόσο, μιας κοινωνίας με βαθύ αποτύπωμα ψυχισμού και συναισθηματικής νοημοσύνης, οι εορταστικές περίοδοι, ειδικά η τρέχουσα, που συνδέεται με την αλλαγή της χρονιάς, το πέρασμα από το παρελθόν και το παρόν, στο μέλλον, το βάρος είναι μεγαλύτερο.
Μια κοινωνία πληγωμένη βαθιά, όπως η δική μας, προχωρεί στην αναπόφευκτη καταμέτρηση των ξεχασμένων ονείρων της. Των ονείρων που στερήθηκε κάθε ζώσα γενεά, εξαιτίας των διαδοχικών και ανατροφοδοτούμενων κρίσεων των τελευταίων 15 ετών.
Από την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και την αποσυναρμολόγηση του συνεκτικού ιστού της συλλογικής διαδρομής μας, στην τραγωδία της πανδημίας του κορονοϊού, την απώλεια του αισθήματος της ασφάλειας, την ανατροπή δεδομένων και αυτονόητων.
Ένα πολιτικό σύστημα… από το κάτω ράφι, σε σκανδαλιστική αποστασιοποίηση από την πραγματική ζωή, αδυνατεί να κατανοήσει τι χρειάζεται σήμερα η ελληνική κοινωνία. Επομένως, αδυνατεί να εμπνεύσει και να ηγηθεί.
Έγινε μέρος του προβλήματος, αντί να βρίσκει και να υλοποιεί λύσεις.
