Οι μαθητικές κινητοποιήσεις για την τραγωδία των Τεμπών και τη διαχείρισή της προσφέρουν πιθανότατα το αρτιότερο μεθοδολογικό δεδομένο ανάλυσης για… όσα έρχονται.
Οι γενιές που βγαίνουν στους δρόμους, είναι γενιές που… δεν βγαίνουν στους δρόμους. Γενιές αποστασιοποιημένες από το δημόσιο γίγνεσθαι. Γενιές εγκλωβισμένες στα… κινητά τους. Γενιές αποξενωμένες από τους διπλανούς τους.
Για τις γενιές αυτές, τα Τέμπη λειτουργούν ήδη ως “τοπόσημο”. Συνείδησης και εξέγερσης. Εσωτερικής οργής και αγανάκτησης. Οι γενιές αυτές κάνουν θόρυβο, χωρίς να χρειάζεται να γεμίσουν πλατείες. Εξεγείρονται μέσα στις οικογένειές τους. Και προκαλούν ενοχικά σύνδρομα στους γονείς που παρακολουθούν απαθείς τη διαχείριση της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών.
Μιας τραγωδίας που είχε ως άδικα θύματα παιδιά αυτών των γενεών. Γι αυτό και η ταύτιση είναι αδιαμεσολάβητη και μη αναστρέψιμη.
Οι γενιές αυτές, θεωρούν ότι “δεν έχουν οξυγόνο”. Εξαιτίας ενός πολιτικού συστήματος κατώτερου των περιστάσεων, μιας Δικαιοσύνης… σύντομο ανέκδοτο, μιας κοινωνίας ξεχαρβαλωμένης από την εθνική καταστροφή των Μνημονίων.
Οι γενιές αυτές δεν θα σιωπήσουν. Και οι δικές τους φωνές επιβαρύνουν το ηχόχρωμα της βοής των εξελίξεων που έρχονται…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
