Η αποτροπή της ασυνέχειας, στις ιστορικές διαδρομές των εθνών, συσχετίζεται αναπόφευκτα με την έλξη που ασκεί σε κάθε κοινωνία, η ανατροφοδοτούμενη αυτογνωσία. Η γενναιότητα της ειλικρίνειας με την οποία αντικρίζει κάποιος τον προσωπικό, συλλογικό και εθνικό καθρέφτη, ώστε να διαγνώσει εγκαίρως την παραμόρφωση της ταυτοτικής συνείδησης, και να φρενάρει τη μετάλλαξη σε ένα «τέρας», στο οποίο συνηθίζουμε, επειδή έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε, όπως τόσο εύστοχα και εμβληματικά μας είχε προειδοποιήσει το ευμεγέθης ποιοτικά και ανεπανάληπτος Μάνος Χατζιδάκις.
Στο περιθώριο της αυθόρμητης κινητοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, με τις μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές περιοχές της επικράτειας, για την εθνική τραγωδία των Τεμπών, εύλογα διαγιγνώσκει κανείς πόσο εμφατικά έχουν αποτυπωθεί στο κοινωνικό και εθνικό υποσυνείδητο, εκείνες οι σκοτεινές στιγμές.
Τα Τέμπη λειτουργούν ως «ρωγμή» στην εθνική διαδρομή. Προσφέροντας στην ανάλυση και τη γενική θεώρηση των πραγμάτων, το «πριν» και το «μετά». Η παραμετροποίηση της κοινωνικής φόρτισης, σχετίζεται φυσικά με τον επανακαθορισμό των προτεραιοτήτων της συγκυρίας. Η εθνική τραγωδία των Τεμπών ωστόσο, έχει προσλάβει αυτόνομη δυναμική.
Και παράγει ήδη γεγονότα. Ανεξάρτητα του πόσο ορατά και ευκρινή είναι, σε μια βιωματική πραγματικότητα έμπλεη στοιχείων ανασφάλειας, αβεβαιότητας και σύγχυσης.
Η αυθόρμητη ταύτιση του μυαλού και της καρδιάς
Με αυτονόητη και αναγκαία την εξαίρεση των εισοδηματιών της χυδαιότητας, που περιφέρουν την αβάσταχτη αθλιότητά τους στα social media και τη διατύπωση λόγου στη δημόσια σφαίρα, κάθε «κανονικός» άνθρωπος συμβιώνει με την αυθόρμητη ταύτιση του μυαλού και της καρδιάς με τα πρόσωπα στον καθρέφτη αυτής της εθνικής τραγωδίας.
Τα νέα παιδιά, το νήμα της ζωής των οποίων κόπηκε τόσο βάρβαρα και πρόωρα, με αποτέλεσμα να μην προλάβουν να ζήσουν τα όνειρά τους, να μην κάνουν τη δική τους οικογένεια, να μην αγκαλιάσουν τα δικά τους παιδιά. Τους γονείς που έμειναν πίσω, «ζωντανοί νεκροί», έχοντας απωλέσει τον φυσικό λόγο ύπαρξης. Και δίνοντας στη ζωή τους νόημα, με το ζουν και για εκείνους που δεν είναι πλέον δίπλα τους. Για εκείνος που έγιναν αναμνήσεις.
Η οργή για τους εισοδηματίες του μίσους και του διχασμού
Στοιχείο με ανεξάρτητη δυναμική και επιρροή στη διαμόρφωση της ψυχολογίας της κοινωνίας, στη βαριά σκιά της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, είναι αναπόφευκτα η ηθική κακοποίηση των συγγενών των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους.
Η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι γονείς, ως αδικαιολόγητοι στόχοι πρωτοφανούς χυδαιότητας, κυρίως στα social media. Οι εισοδηματίες του μίσους και του διχασμού, δεν έχουν καμία ηθική αναστολή, όταν καλούνται να παραμορφώσουν συνειδήσεις.
Γι’ αυτό και λειτουργούν ως ανατροφοδότες και επιταχυντές της κοινωνικής οργής. Αδυνατώντας μάλιστα να το καταλάβουν.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2025
