Η μνήμη… Εκείνη για την οποία ο Γιώργος Σεφέρης είχε διαγνώσει ότι “πονάει, όπου κι αν την ακουμπήσεις”. Στις πολύ δύσκολες, στις γκρίζες, στις περισσότερο σκοτεινές στιγμές. Αλλά ακόμη και όταν στον κάδρο μιας ανάμνησης, το φως ζεσταίνει περισσότερο την καρδιά και παραμερίζει τις σκιές. Ακόμη και σε εκείνη τη φωτογραφία στιγμής, μια αίσθηση ακύρωσης ή ρωγμής σε όνειρα που δεν ολοκληρώθηκαν ή δεν αγκαλιάστηκαν καν βιωματικά, σεργιανίζει ανεξέλεγκτα στην καρδιά και το μυαλό.
Τέμπη… Έναν χρόνο μετά την εθνική τραγωδία. Το τοπόσημο της συλλογικής αποτυχίας της γενναίας προσπάθειας της Μεταπολίτευσης, σε συνθήκες αδιατάρακτης Δημοκρατίας, να συνομιλήσει το έθνος αδιαμεσολάβητα με το μέλλον (του). Διεκδικώντας διακριτικά να το διαμορφώσει, με όρους προόδου και μετεξέλιξης.
Ένα πολιτικό σύστημα ακραία κατώτερο των περιστάσεων. Με χαμηλό επίπεδο πολιτικού ταλέντου και ασυγχώρητη απουσία συναισθηματικής νοημοσύνης. Που τσακώνεται… με τον εαυτό του, αναζητώντας ευθύνες, τις οποίες η Ιστορία και η ηθική έχουν ήδη αποδώσει.
Μια λειτουργία δομών και θεσμών που παραπέμπει σε… παιδική χαρά, και μετά βεβαιότητας κάθε άλλο παρά σε χώρα η οποία εντάχθηκε ως δέκατη στον στενό πυρήνα της κοινής ευρωπαϊκής πατρίδας μας, και έχει ευεργετηθεί από ανατροφοδοτούμενα πακέτα στήριξης.
Μια γειτονιά ΜΜΕ σε αυταπόδεικτη απόσταση από την κοινωνία την οποία, υποτίθεται ότι εκφράζει και υπερασπίζεται η δημοσιογραφία. Με φωνές ξεθωριασμένης ηθικής, καρικατούρες προσωπικότητας που σε άλλες, περισσότερο ενσυνείδητες εποχές, θα έβρισκαν κλειστές πόρτες και επαγγελματικό ανάθεμα.
Μια κοινωνία σε… λειτουργία συντήρησης, με εσωτερική οργή, θλίψη, απογοήτευση, πίκρα. Την οποία δεν εκφράζει, δεν εκτονώνει, με ορατό κίνδυνο η συσσώρευση και ο πολλαπλασιασμός αφορμών για ένταση, να φέρνουν πιο κοντά την περίπτωση του ατυχήματος της… έκρηξης.
Ένα στιγμιότυπο… Το σβήσιμο των ονομάτων των αδικοχαμένων παιδιών, μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Με τον Δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα και την ομάδα του, να προσπαθούν να μας πείσουν ότι… δεν καταλαβαίνουμε τις ευθύνες τους. Και να απολογούνται για μια πράξη ωδή στην προσβολή μνήμης νεκρών. Των δικών μας νεκρών. Των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη.
Από την πρώτη στιγμή της εθνικής τραγωδίας, πριν από έναν χρόνο, κάθε… κανονικός άνθρωπος μπορούσε να ιχνηλατήσει τις αποχρώσες ενδείξεις για το διαφορετικό αποτύπωμα αυτής της τραγωδίας. Με την οποία ταυτίζεται αυθόρμητα και ανεμπόδιστα κάθε καρδιά. Νέα παιδιά που χάθηκαν με σοκαριστικό τρόπο. Η δική τους ζωή, που χάθηκε, οι ζωές των παιδιών που δεν πρόλαβαν να φέρουν στον κόσμο, που χάθηκαν, οι ζωές των γονέων που έμειναν πίσω, και συνεχίζουν ως “ζωντανοί νεκροί”.
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών βρήκε ήδη την αχρείαστη θέση της στην εθνική μνήμη, ως η πλέον επώδυνη στην εποχή της Μεταπολίτευσης. Βάρβαρη και ασήκωτη. Τα Τέμπη, ως ματωμένο αποτύπωμα μιας Μεταπολίτευσης σε παγιωμένη παρακμή. Με τη φθορά που μας πρόλαβε, να ορίζει με εθνική διαδρομή με σκοτεινές πινελιές.
ΥΓ: Τα ονόματα που σβήστηκαν από το μνημείο, και ξαναέγραψαν φοιτητές. Τα ονόματα που θα ξαναγράφονται. Γιατί δεν σβήνουν…
Του Μάνου Οικονομίδη
