Του Νίκου Φυλάγγελου
Η εξέλιξη ήταν απολύτως αναμενόμενη. Μετά την ήττα της εθνικής ομάδας από τη Γερμανία και τον αποκλεισμό από τη συνέχεια του Ευρωμπάσκετ, τα… εκατομμύρια των προπονητών στα social media έπιασαν δουλειά.
Κριτική, απαξίωση, χλεύη, χολή, μίσος, για τον Δημήτρη Ιτούδη και τα παιδιά του. Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τα αδέλφια του. Για όλους.
Αυτή είναι η… ράτσα μας, και δυστυχώς τη μάχη της προόδου και της βελτίωσης του dna μας την έχουμε χάσει προ πολλού. Μοιραία στιγμή για την ιστορική εξέλίξη του έθνους μας, όσα ακολούθησαν τις εκλογές του 2009. Με την επέλαση των άκρων. Με την κυριαρχία όσων έχουν εξελιχτεί σε εισοδηματίες του εθνικού διχασμού και του μίσους, για να έχουν οι ίδιοι ρόλο και χώρο στη δημόσια σφαίρα. Και… έσοδα, φυσικά.
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν. Το εθνικό σαράκι, για το οποίο θα μας εγκαλέσουν οι γενιές του μέλλοντος, που δεν καταφέραμε να το ξεριζώσουμε από τον εθνικό κορμό.
Τα δάκρυα των Αντετοκούνμπο, στο τέλος του αγώνα με τη Γερμανία, θα μας θυμίζουν ότι, τα παιδιά αυτά αποδείχτηκαν περισσότερο Έλληνες από τους ακροδεξιούς υβριστές τους.
