Του Νίκου Φυλάγγελου
Η ατυχία μιας χώρας να έχει, κατά πλειοψηφία, ΜΜΕ τα οποία δεν αντιλαμβάνονται το ιστορικό διακύβευμα της εθνικής ενότητας. Δεν μεταφράζουν τον ρόλο τους ως συμβιωτικούς μοχλούς προόδου. Δεν έχουν ιστορική συνείδηση της διαδρομής της δημοσιογραφίας αλλά και της… ιδιαιτερότητας της Ελλάδας ως… μαιευτηρίου της Δημοκρατίας.
Στα χρόνια της ανέμελης Δημοκρατίας, δηλαδή στην εποχή της Μεταπολίτευσης, που το αρτιότερο των πολιτευμάτων προσέλαβε χαρακτηριστικά δεδομένης ρουτίνας για την πατρίδα μας, μετά την ασυγχώρητη περιπέτεια της επταετούς δικτατορίας, τα ΜΜΕ, ειδικά η τηλεόραση, έχουν συνδεθεί πολλές φορές με αποκρουστικές συμπεριφορές και ρητορική.
Από τον… χρυσό αιώνα της διαπλοκής, τη μοιραία οκταετία Σημίτη, στον διαβρωτικό ρόλο τους την εποχή των Μνημονίων, και σήμερα, με το υψωμένο δάχτυλο προς την κοινωνία, για τη διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού.
Τελευταίο και εξοργιστικό παράδειγμα, η απαξιωτική ρητορική για τη συμπεριφορά των πολιτών, κυρίως νέων, που συγκεντρώνονται τα Σαββατοκύριακα στις πλατείες, και με τις πανηγυρικές συναθροίσεις τους, δημιουργούν εστίες μαζικής διασποράς της πανδημίας.
ΜΜΕ και δημοσιογράφοι που δεν καταλαβαίνουν ότι έγιναν οι ίδιοι το πρόβλημα που θα έπρεπε να συνδράμουν να επιλυθεί. ΜΜΕ και δημοσιογράφοι “ενσωματωμένοι” στο σύστημα, μακριά και τις περισσότερες φορές απέναντι από την κοινωνία. ΜΜΕ και δημοσιογράφοι που απαξιώθηκαν στα μάτια των πολιτών, και επομένως, όσα λένε οδηγούν την κοινωνία στο να πράττει τα αντίθετα.
ΜΜΕ και δημοσιογράφοι ως… υποκείμενο νόσημα για την ποιότητα και επιβίωση της Δημοκρατίας μας. Σύμπτωμα αλλά και μεγάλοι επιταχυντές της εθνικής παρακμής.
Η επέλαση της ακροδεξιάς, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Γιατί, η ακροδεξιά είναι, πρωτίστως, συμπεριφορική νοοτροπία. Τα άκρα και οι ακρότητες, από τα οποία αδυνατεί να απαλλαγεί η Ελλάδα, την τελευταία δεκαετία.
