Η εικόνα της Έφης Αχτσιόγλου στην παιδική χαρά, με το μικρό παιδί της, ήταν από τις εικόνες που σφράγισαν τον επίλογο της προεκλογικής αντιπαράθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ταυτόχρονα, από τις εικόνες που “μιλούν” και εξηγούν…
Στην επιστήμη της πολιτικής επικοινωνίας, η ενσωμάτωση μικρών παιδιών στο χτίσιμο του μηνύματος ενός πολιτικού, αξιοποιείται με… αυτοσυγκράτηση, λόγω της “επικινδυνότητας” να προκαλέσει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Να στείλει το μήνυμα ότι “εργαλειοποιείται” το παιδί, από έναν πολιτικό ο οποίος βρίσκεται σε απόγνωση και δεν σκέφτεται καθαρά, ή… δεν σταματάει πουθενά, για να πετύχει τον στόχο του.
Η υποψήφια για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μας έχει συνηθίσει να μας συστήνει το μικρό παιδί της. Το προστάτευε, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ρίχνοντάς το στην αρένα την τελευταία στιγμή, και μάλιστα ενώ η αναμέτρηση έχει προσλάβει ακραία τοξικά χαρακτηριστικά, δείχνει ότι… δεν σταματάει πουθενά. Αλλά και ότι ταυτόχρονα βρίσκεται σε απόγνωση.
Τα παιδιά δεν είναι επικοινωνιακό αξεσουάρ. Όταν μετατρέπονται σε τέτοια, την ύβρη ακολουθεί η τιμωρία της κάλπης
Του Νίκου Φυλάγγελου
