Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2024
Η (βαριά) σκιά μιας εθνικής επετείου. Εκείνης που συνδέεται με ένα μεγάλο «ΟΧΙ», από τη… μικρή Ελλάδα προς τον φαινομενικά ανίκητο Άξονα του φασισμού, που σκόρπισε τον τρόμο και βύθισε στο σκοτάδι την ανθρωπότητα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα «ΟΧΙ» που θα έκανε τους… απόστολους του ενδοτισμού, οι οποίοι διατηρούν δημόσιο λόγο και παρέμβαση στην τρέχουσα εθνική συγκυρία, να διαμαρτύρονται για την… παράλογη κατ’ εκείνους άρνηση συμβιβασμού με την «κοινή λογική».
Η Ιστορία κατέγραψε την καθοριστική συνεισφορά της Ελληνικής Αντίστασης, πολιτικών και λαού, στην τελική επικράτηση των Συμμάχων απέναντι στον αποκρουστικό ναζισμό, ο οποίος απείλησε να μολύνει το dna της ανθρωπότητας με όρους μη αναστρέψιμων, δραματικών συνεπειών.
Ίσως γι’ αυτό η Ιστορία δεν σχολιάζει με… απορία το γεγονός ότι, το ελληνικό έθνος γιορτάζει ως εθνική επέτειο την έναρξη ενός πολέμου και όχι το νικηφόρο τέλος του. Είχαμε πάντοτε τον τρόπο μας να… κάνουμε εντύπωση, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, με τη σιωπηλή αυτοπεποίθηση που προσφέρει η ιστορική κληρονομιά η οποία συνοδεύει το ελληνικό έθνος, μεταξύ άλλων ως το «μαιευτήριο» της Δημοκρατίας και των μεγάλων ιδεών που παρακίνησαν τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση να αναζητήσουν διαδρομές ευδαιμονίας για τη συνύπαρξη του ανθρώπινου γένους.
Τα μεγάλα «ΟΧΙ» λοιπόν. Εκείνα που καθορίζουν την ταυτότητά μας. Και διώχνουν τα σύννεφα από τον εθνικό ορίζοντα.
Η δύναμη να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα
Η ανάμνηση του «ΟΧΙ» απέναντι στον ναζισμό, μας προσφέρει ένα βιωματικό παράδειγμα της Ιστορίας που διαδραματίζεται και γράφεται σε ενεστώτα χρόνο. Ενσωματώνει στον πυρήνα του τη δύναμη να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα. Που εκκινεί από την αφετηρία της αδιατάρακτης αυτοπεποίθησης για την κληρονομιά την οποία καλείσαι να υπερασπιστείς, και να παραδώσεις «αρτιμελή» και εμπλουτισμένη με πληθωρισμό από φως, στις γενιές που θα ακολουθήσουν.
Η τρέχουσα εκδοχή της Ελλάδας, σε επίπεδο ατροφικής ηγεσίας σε κάθε τομέα του δημοσίου βίου, αλλά και σε επίπεδο μιας αποσυναρμολογημένης κοινωνίας, σε σύγχυση και παραζάλη, με εμφανή υστέρηση γενναίας υπεράσπισης αρχών και αξιών, προκαλεί ανατροφοδοτούμενη μελαγχολία.
Ένα απέραντο «πώς καταντήσαμε έτσι» σέρνεται πάνω από τη χώρα. Που εθίστηκε στην παρακμή. Και παραδόθηκε στη φθορά.
Το διαρκές παράδειγμα για τις αγέννητες γενιές
Το «ΟΧΙ» της προγονικής Ελλάδας στέκεται αγέρωχο στη διαδρομή της ιστορικής μνήμης, ως ένα διαρκές παράδειγμα για όσους ακολούθησαν. Για τις κάθε φορά αγέννητες γενιές των Ελλήνων. Μια αμετάκλητη υπενθύμιση του ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να πετύχουμε. Με ένα μεγάλο… αν.
Αν το θέλουμε. Αν το πάρουμε απόφαση. Αν είμαστε ενωμένοι. Μεγάλη λέξη η τελευταία. Με βαρύ περιεχόμενο. Και ασυγχώρητα… δυσεύρετη στο εθνικό λεξιλόγιο των τελευταίων 15 ετών, με την εθνική καταστροφή των Μνημονίων και τις πολυπαραγοντικές συνέπειές της.
Με το μίσος και τον διχασμό να έχουν εδραιωθεί στο κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό γίγνεσθαι. Με τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, να έχουν πιάσει στασίδι στον πυρήνα της εθνικής διαδρομής. Αντί για το περιθώριο όπου σεργιανίζει η φυσική ταυτότητά τους.
