Του Αλέκου Ευγενικού
Η βαθιά συγκίνηση για την απώλεια του Τζιανλούκα Βιάλι ήταν αναμενόμενη. Ένας μεγάλος Ιταλός. Αθλητής, ποδοσφαιριστής, προπονητής, προσωπικότητα, άνθρωπος. Μεγάλος, γενικά.
Νικήθηκε από τον καρκίνο, όχι όμως εύκολα ή γρήγορα, στέλνοντας το μήνυμα της μάχης που κανένας δεν πρέπει να διστάζει να δώσει. Λατρεύτηκε ως ίνδαλμα στην Ιταλία, αλλά και στην Αγγλία, όπου η θητεία του στην Τσέλσι ανάγκασε ακόμη και τους “δύσκολους” Βρετανούς να τον αποδεχτούν.
Στην Ιταλία, από τη Σαμπντόρια μέχρι τη Γιουβέντους, η Ιστορία του ποδοσφαίρου ήταν γενναιόδωρη μαζί του, αναγνωρίζοντας την υπεραξία του ταλέντου του.
Η υστεροφημία του έχει εμπλουτιστεί με τον κώδικα προσωπικότητας που τον συνόδευε, προτρέποντας να αποδεχόμαστε τις προκλήσεις της ζωής, και να αναζητούμε τις καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας.
Για τη γενιά των 40αρηδων, που τον πρόλαβαν στο απωγειό του, η απώλεια του Τζιανλούκα Βιάλι συνιστά ακόμη μια μελαγχολική υπενθύμιση ότι φεύγουν τα καλύτερα χρόνια μας. Μαζί με εκείνους που τα έντυσαν με φωτεινές πινελιές…
