Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Ποιός δεν βιώνει μια δόση μελαγχολίας στα γενέθλια του, όσο καλά κι αν πηγαίνουν τα πράγματα στη ζωή του;
Αν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια τον καθρέφτη της ζωής μας, θα παραδεχτούμε ότι η γενέθλια ημέρα του καθενός αποτελεί τον φυσικό πρόλογο της περίσκεψης.
Για όσα έχουν γίνει. Για όσα γίνονται. Για όσα θα θέλαμε να γίνουν.
Είναι η στιγμή του απολογισμού, μια ετήσια συνήθεια που… γίνεται λατρεία.
Σήμερα, 4 Αυγούστου, ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα γιορτάζει τα 62α γενέθλιά του. Τα έκτα με την ιδιότητα του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ, που κατείχε για 8 χρόνια, μετά την εκλογή του στον Λευκό Οίκο στην ιστορική αναμέτρηση του 2008.
Ο Ομπάμα έφυγε, ο Τραμπ ήρθε, ο Μπάιντεν τον διαδέχτηκε. Τα πράγματα έγιναν περισσότερο δύσκολα. Η Αμερική δεν θα είναι πια η ίδια. Ούτε ο πλανήτης.
Από την εποχή του “προφήτη της Αλλαγής”, περνάμε στην εποχή της… τραγικότητας.
Του αβέβαιου και της ανασφάλειας.
Στη διαπίστωση μιας μεγάλης χαμένης ευκαιρίας, αν προσεγγίσουμε ως “χαμένη ευκαιρία” την εποχή Ομπάμα.
Ο άλλοτε Γερουσιαστής του Ιλινόις ήταν ο άνθρωπος που θα άλλαζε τον κόσμο.
Δεν τον άλλαξε στον βαθμό που θα θέλαμε. Δεν τον άλλαξε στον βαθμό που θα ελπίζαμε. Μικρές πινελιές αλλαγής όμως, άφησε πίσω του.
Και αυτή είναι η μεγάλη παρακαταθήκη του. Η σύγκριση με τους προηγούμενους αλλά και με εκείνους που θα τον διαδεχθούν.
Ο πολιτικός που έδωσε ανθρωπιά στο μεγαλύτερο αξίωμα του κόσμου, χωρίς να χάσει ο ίδιος την ανθρωπιά που ήδη κουβαλούσε μέσα του. Όχι και άσχημα, υπό μια έννοια.
Happy birthday, Mr. President… που θα τραγουδούσε και η Μέριλιν.
