Του Νίκου Φυλάγγελου
Η έναρξη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας και Τουρκίας, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Ταγίπ Ερντογάν στο τιμόνι της ευθύνης, προσφέρει έναν πρόλογο εκτόνωσης της έντασης του τελευταίου χρονικού διαστήματος, που μονάχα σε πολεμοχαρείς και όσους τρέφονται από τη σύγχυση της “ανωμαλίας”, δεν θα προκαλούσε ικανοποίηση.
Όχι απαραίτητα ελπίδες και προσδοκίες. Ο Ταγίπ Ερντογάν δύσκολα πείθει ότι θα αλλάξει. Όπως δεν θα αλλάξουμε και εμείς, για να κάνουμε τις εθνικά απαγορευτικές υποχωρήσεις που θα έκαναν τον Τούρκο Πρόεδρο… να αλλάξει.
Η ανθρωπότητα ωστόσο δεν προχωρεί… κλεισμένη στον εαυτό της. Τα έθνη δεν συμμετέχουν στη διαδρομή της κοινής προόδου, επομένως και της δικής τους, αυτοεξορισμένα… στα βουνά, εκεί όπου… ακούς φωνές της σιωπής και της απομόνωσης, την ώρα που οι υπόλοιποι προχωρούν. Συνεχίζουν. Προοδεύουν.
Κάθε τρέχουσα γενιά έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα να μαθαίνει από την Ιστορία εκείνων που προηγήθηκαν. Από τα λάθη και τις επιτυχίες τους. Να αφομοιώνει και να συνεχίζει.
Τα έθνη είναι υποχρεωμένα να συζητούν. Ακόμη και με τους εχθρούς τους. Διαφορετικά, συρρικνώνονται. Αποδυναμώνονται. Μικραίνουν…
