Μια από τις περισσότερο συνηθισμένες εικόνες των τελευταίων εθνικών επετείων, στο περιθώριο των παρελάσεων, είναι τα δάκρυα των ευζώνων, στα μάτια των οποίων ζουμάρει ο φωτογραφικός φακός.
Το δάκρυ, ως αμετάκλητη εκδήλωση συναισθημάτων με βαθύ και ανατροφοδοτούμενο αποτύπωμα, συνοδεύει πάντοτε πληθυντικές και διαφορετικές ερμηνείες. Ο πρωταγωνιστής άλλωστε δεν δίνει εξηγήσεις. Απλώς βιώνει τη στιγμή.
Στην πραγματικότητα, οι εύζωνες, πολίτες με υψηλό αίσθημα καθήκοντος και ευθύνης, που ζουν στο πλαίσιο της κοινωνίας και αντιλαμβάνονται τις μεγάλες και άβολες αλήθειες για τα πραγματικά προβλήματα της συλλογικής έκφρασης του έθνους, στολίζουν με τα δάκρυα τους το κάδρο της εθνικής παρακμής. Της φθοράς που έχει παγιωθεί και εδραιωθεί στη χώρα τα τελευταία 15 χρόνια.
Τα δάκρυα των ευζώνων αφορούν το κατάντημα του τόπου. Κάτι που δυσκολεύονται να αντιληφθούν οι έχοντες την πολιτική ευθύνη για το κατάντημα αυτό.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
