Ανορθογραφίες
Γράφει ο… Insider
Στα χρόνια της μεγάλης, σύνθετης και πολυεπίπεδης εθνικής κρίσης των Μνημονίων, η δημοσιογραφία υπέστη βάρβαρη κακοποίηση στη χώρα μας. Από τους ίδιους τους (άλλοτε) «λειτουργούς» της. Κακοποίηση ηθική, αξιακή, αισθητική.
Η κοινωνία φυσικά παρακολουθούσε. Και συνεχίζει να παρακολουθεί. Έκρινε και συνεχίζει να κρίνει. Αυστηρά. Και απαξιώνει. Η τηλεόραση πρωτίστως, δευτερευόντως το ραδιόφωνο, αρκετά οι εφημερίδες, αρκετά και το διαδίκτυο, κάθε ίχνος δημοσιογραφικού αποτυπώματος συνδέθηκε με σκοτεινές πινελιές, ενώ προορισμός του δημοσιογραφικού λειτουργήματος είναι το φως.
Ο αριθμός των πολιτών που ενημερώνεται από τα ΜΜΕ μειώθηκε δραματικά στα χρόνια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, μια πορεία που προκαλεί αναπόφευκτη και βαθιά ρωγμή στην ίδια την ποιότητα της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Με τις μεγάλες ιδιοκτησίες των ΜΜΕ να φθίνουν, τα περισσότερα δημοσιογραφικά μετερίζια έγιναν… κρατικοεξαρτώμενα. Με ό, τι συνεπάγεται αυτό για την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά τους. Επιπροσθέτως, επικράτησαν και επιβίωσαν διαδρομές και προσωπικότητες ακραίου τυχοδιωκτισμού, που μετετράπησαν σε κομματικούς χούλιγκαν, πρόθυμους να διαβάζουν… non-paper, αδιαφορώντας για τις επικριτικές και απαξιωτικές αντιδράσεις από την πλευρά του κοινωνικού ακροατηρίου. Των ενεργών πολιτών.
Ενσωματωμένοι και πρόθυμοι. Για να εξασφαλίσουν μια θέση παρουσίασης εκπομπής στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, και τη συμμετοχή στη λίστα των «εκλεκτών», που καλούνται σε πάνελ για να «τραγουδήσουν» τα ίδια, κοινής λήψης επιχειρήματα.
Το φετινό καλοκαίρι ήταν απολύτως αποκαλυπτικό. Οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι τα ρωσικά Μπέριεφ θα ήταν… περιττά, στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών, ότι ο καταδικασμένος Ρόμπερτ Μενέντεζ ήταν… Τουρκοφάγος, και ότι ο Ταγίπ Ερντογάν είναι «απομονωμένος» στη διεθνή σκηνή. Αστείες εποχές…
Τα Μπέριεφ… δεν έσωσαν τη Σιβηρία
Το φετινό καλοκαίρι, με την Ελλάδα να παραδίδεται και πάλι στη μανία της πύρινης λαίλαπας, επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση για τα ρωσικά θηριώδη πυροσβεστικά αεροπλάνα «Μπέριεφ». Που το 2007 έσωσαν την Πάρνηθα και περιόρισαν την καταστροφή σε πολλές ακόμη πυρκαγιές στη χώρα, και που για πολλά χρόνια στη συνέχεια, αξιοποιήθηκαν από την Ελλάδα, από άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά ακόμη και από τις Ηνωμένες Πολιτείες, για τις μεγάλες πυρκαγιές της Καλιφόρνια.
Το τελευταίο διάστημα, στο περιθώριο της κακόγουστης… παράστασης που διαδραματίζεται στην Ουκρανία, η Ελλάδα, όπως και αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες επέλεξαν να μην νοικιάζουν τα συγκεκριμένα αεροπλάνα. Μια πολιτική επιλογή… κατανοητή, στο πλαίσιο της απόφασης να πορευτεί η χώρα σε συγκεκριμένη διεθνοπολιτική τροχιά.
Μόνο στην Ελλάδα ωστόσο, καταγράφηκαν δημοσιογραφικές φωνές που προσπαθούν… με πάθος να μας πείσουν ότι τα συγκεκριμένα αεροπλάνα είναι… περιττά, λόγω του «ανάγλυφου» της χώρας. Για το… πειραγμένο μυαλό τους, είναι πιθανό το γεωγραφικό ανάγλυφο της Ελλάδας να άλλαξε την τελευταία δεκαετία και… να μην το μάθαμε.
Επιχειρηματολογούν ακόμη και για τα μεγάλες φωτιές στη Σιβηρία, που προκλήθηκαν και εξαπλώθηκαν παρά τα Μπέριεφ. Δηλαδή… άχρηστα τα αεροπλάνα. Τα όρια της φαρσοκωμωδίας, και πως να αυτογελοιοποείται κάποιος.
Ο «Τουρκοφάγος» Μενέντεζ και ο «απομονωμένος» Ερντογάν
Τα ίδια… κακόφωνα ηχεία, μας ζάλισαν τα προηγούμενα να εκθειάζουν τον βετεράνο Γερουσιαστή του Νιού Τζέρσεϊ Ρόμπερτ Μενέντεζ, για τη φιλελληνική στάση του, παρουσιάζοντάς τον περίπου ως «Τουρκοφάγου», και προσδίδοντάς του διαστάσεις… εθνικού ευεργέτη.
Κατά τον έναν χρόνο που κράτησε η δίκη του Μενέντεζ, η οποία οδήγησε στην ομόφωνη καταδίκη του από το σώμα των ενόρκων, με τις κατηγορίες της διαφθοράς και του «πράκτορα» ξένων δυνάμεων, μεταξύ άλλων, και τον ώθησε στην ατιμωτική απόσυρση από την πολιτική ζωή της Ουάσινγκτον και την απαξίωσή του από τους Δημοκρατικούς, οι… θαυμαστές του δεν ανέφεραν ούτε καν το όνομά του. Πόσο μάλλον την εξέλιξη της υπόθεσής του, σε μια ακόμη, μεγάλη ντροπή για τη σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία.
«Πακέτο» με τον… Τουρκοφάγο Μενέντεζ, στην αφήγησή τους πήγαινε ο «απομονωμένος Ερντογάν». Προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο Τούρκος Πρόεδρος, που έχει μετατρέψει τη χώρα του σε περιφερειακή δύναμη, και διπλωματικά «παίζει μπάλα» τόσο με τη συλλογική Δύση όσο και με τον άξονα Κίνας-Ρωσίας-Ιράν, επιβάλλοντας τις επιθυμίες του, ήταν… απομονωμένος. Λίγο έλειψε να μας πουν ότι είχε περιπέσει και σε βαριά κατάθλιψη.
Μαρία Αντωνιάδου
Έχετε μήνυμα
(Και) η αξιοπρέπεια είναι… γένους θηλυκού
Η Μαρία Αντωνιάδου έχει ήδη κερδίσει τη θέση της στην Ιστορία του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, ως η πρώτη γυναίκα που έγινε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ. Όχι κατά τύχη, ή λόγω… ποσόστωσης, αλλά επειδή το άξιζε.
Μια ζωή μάχιμη. Εκκλησιαστική συντάκτρια, δημοσιογράφος, συνάδελφος, γυναίκα. Η Μαρία Αντωνιάδου κερδίζει μέχρι και σήμερα τις εκλογές, χάρη στα ταυτοτικά πλεονεκτήματά της, που την καθιστούν οικεία και γήινη, όχι… δήθεν, όπως συμβαίνει με αρκετούς άλλους συνδικαλιστές, και ευρύτερα παράγοντες του δημοσίου βίου.
Στη δική της εποχή, η ΕΣΗΕΑ άλλαξε πίστα. Έγινε περισσότερο παρεμβατική και σύγχρονη, συμβιωτική με τις καινούριες ανάγκες και προτεραιότητες των καιρών μας. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν υπάρχει ορατή εναλλακτική λύση για τη στιγμή κατά την οποία θα αποφασίσει να αποχωρήσει από τον ενεργό συνδικαλισμό.
Ο ρόλος της είναι μοναχικά δύσκολος. Και περιπτώσεις τέτοιων «ενσωματωμένων ηχείων», που ντροπιάζουν και απαξιώνουν την ποιότητα και την υπόσταση της δημοσιογραφίας στη χώρα μας, κάνουν τον ρόλο της ακόμη δυσκολότερο. Τι να κάνει; Τι μπορείς να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις, σε συνθήκες… ευτυχώς αδιατάρακτης Δημοκρατίας και ανεμπόδιστης ελευθεροτυπίας. Τα Πειθαρχικά είναι παρωχημένα, και δεν προσφέρουν ουσιαστική λύση.
Σε προηγμένες κοινωνίες, η… αυτορρύθμιση προσφέρει λύσεις. Μόνο που απαιτεί αξιοπρέπεια. Και εκείνη είναι γένους θηλυκού. Όπως και η δημοσιογραφία.
