Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 1η Απριλίου 2023
Η αξία του ταξιδιού, της διαδρομής, ως φυσικού ισοδύναμου του ίδιου του αποτελέσματος. Έτσι το περιέγραψε ο Κωνσταντίνος Καβάφης, έτσι μας το επιβεβαιώνει διαρκώς η ζωή. Στον πηγαιμό για την Ιθάκη…
Η πληγωμένη από τις διαρκείς, σύνθετες και ανατροφοδοτούμενες κρίσεις των τελευταίων 15 ετών Ελλάδα, βαδίζει, προβληματισμένη και όχι αγέρωχη, στις κάλπες της 21ης Μαϊου. Τις πρώτες από τις πολλές κάλπες που θα στηθούν στη χώρα μέχρι το καλοκαίρι του 2024, όταν και πιθανότατα, σε νέα αναμέτρηση εθνικών εκλογών θα διαμορφωθούν καινούριες πλειοψηφίες, οι οποίες θα έχουν βιώσιμο περιεχόμενο, και θα μπορούν να ταξιδέψουν τη χώρα στο εθνικό μέλλον με ορίζοντα τετραετίας.
Η οργή για την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών έχει πλέον εντυπωθεί στο υποσυνείδητο της κοινωνίας. Και λειτουργεί σωρευτικά, αθροιστικά και ανατροφοδοτικά, για την τελική επιλογή των πολιτών, το πώς θα επιλέξει η κοινωνία πλειοψηφικά να πορευτεί συλλογικά η Ελλάδα σε δύσκολες και αβέβαιες εποχές και συγκυρίες.
Λένε, και όχι άδικα, ότι οι μεγαλύτερες και περισσότερο ανθεκτικές στη φθορά του χρόνου αλλαγές συντελούνται στη σιωπή. Υπογείως. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Σε αντίθεση με τη γαλλική κοινωνία, για παράδειγμα, ο ελληνικός λαός δεν διακρινόταν τις τελευταίες πολλές δεκαετίες για το επαναστατικό και ανατρεπτικό πνεύμα του.
Οι «εξεγέρσεις» του Γένους των Ελλήνων στα νεώτερα χρόνια έχουν σιωπηλό αποτύπωμα. Όπως ακριβώς είχε εγκαίρως και εύστοχα διαγνώσει ο Ρίτσαρντ Νίξον την παράμετρο της «σιωπηλής πλειοψηφίας» στις κοινωνίας. Της πλειοψηφίας που διαμορφώνεται χωρίς θόρυβο.
Τέτοιες πλειοψηφίες, γονιδιακά στέκονται απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, απέναντι στις υστερίες, το μίσος και τον διχασμό. Απέναντι δηλαδή στο μωσαϊκό παρακμής και φθοράς που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μετά την εθνική τραγωδία των Μνημονίων.
Αναμένουμε, λοιπόν. Προσδεθείτε…
