Του Νίκου Φυλάγγελου
Το όλο θέμα δεν αντέχει σε σοβαρό σχολιασμό, πόσο μάλλον κριτική, διατηρεί ωστόσο χρησιμότητα για να επικαιροποιούμε τα ταυτοτικά αποτυπώματα της παρακμής στην οποία έχει καθηλωθεί η χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια. Παραδομένη αμετάκλητα στη φθορά των χαλασμένων μυαλών και των ατελών προσωπικοτήτων, που αναζητούν σε… παρατράγουδα την υπέρβαση εσωτερικών κενών και κλινικής φύσεως απωθημένων.
“Βουλεύτρια”… Ακούγεται ακόμη στον δημόσιο βίο. Ευτυχώς για το γυναικείο κίνημα και την αξιοπρέπεια της ιδέας της ισότητας, όχι συχνά και όχι με την ένταση της προεκλογικής περιόδου, τότε που περιθωριακά αποτυπώματα προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι, η επιβολή του όρου “βουλεύτρια” για τις γυναίκες, χωρίς ουσιαστική αλλαγή του περιεχομένου και του ρόλου της σύγχρονης γυναίκας, συνιστούσε κάποια θεμελιώδη… επανάσταση.
Ο όρος δεν υιοθετήθηκε, αν και το γυναικείο κίνημα θα μπορούσε να ζητήσει αποζημίωση… ψυχικής οδύνης και ηθικής βλάβης, από εκείνους που τον διακινούσαν. Η όλη… επιθεώρηση ωστόσο, εξηγεί τις μεγάλες αλήθειες της ζωής μας. Μεταξύ των οποίων καταγράφεται η ιστορική διδαχή της επιστήμης της Γλωσσολογίας. Κάθε φοιτητής της οποίας έχει διαβάσει, ακούσει και κατανοήσει για την εσωτερική αυτονομία μιας γλώσσας, και της ανεξάρτητης δυναμικής της να ζωγραφίζει βιωματικές εικόνες γεμάτες συναισθήματα. Έχει σημασία το ηχόχρωμα, έχει σημασία το να μην σε ξενίζει μια λέξη, σε σημείο που να προκαλεί… θυμηδία.
Η αφετηρία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός προβλήματος είναι η διαπίστωσή του. Η παραδοχή ότι υπάρχει πρόβλημα. Στην περίπτωση μας, το πρόβλημα της αναιμικής εκπροσώπησης, ανάδειξης και προώθησης των γυναικών στον δημόσιο βίο, δεν βρίσκεται στον όρο βουλευτής, ώστε να τον αλλάξουμε στο… κωμικοτραγικό “βουλεύτρια”. Αλλά στο περιεχόμενο της ιδιότητας και στη νοοτροπία της κοινωνίας. Που αμφότερα πρέπει να αλλάξουν.
Ούτε είναι τυχαίο ότι τέτοιου είδους γλωσσικός διαχωρισμός δεν υπάρχει στις ηθικά, θεσμικά και κοινωνικά προηγμένα έθνη της ανθρωπότητας. Δεν είναι οι άλλοι… οπισθοδρομικοί και εμείς οι… έξυπνοι.
Η κλινική διάσταση της εμμονής επιβεβαιώνεται και από την ιστορική εμπειρία. Ακόμη και η θρυλική Ζαν ντ’ Αρκ, που κατηγορήθηκε ότι… άκουγε φωνές, δεν άκουγε την προσφώνηση “βουλεύτρια” στις φωνές αυτές. Και μάλιστα στα… ελληνικά.
