Αν εξαιρέσει κανείς κάποιους ρομαντικούς… παραπλανημένους, τους συνήθεις ενσωματωμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και ακροδεξιούς οι οποίοι βρήκαν ρόλο και λόγο στα τηλεοπτικά πάνελ και στα social media, σε φάση… ηθικής εμμηνόπαυσης, παρκάροντας τη δημοσιογραφική ταυτότητά τους, μπροστά στο δέος της γοητείας της ανάσυρσης από τη… μούχλα, δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός άνθρωπος που θα σας πει ότι στην Ελλάδα υπάρχει… Αριστερά.
Με την… κανονική, ιδεολογική και κοινωνική έννοια του όρου. Δεν υπήρξε, δεν θα υπάρξει. Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο… ΠΑΣΟΚ. Τρόπος ζωής, που διατρέχει οριζόντια τα κόμματα, με “περαστικούς” να μετακινούνται από τον έναν κομματικό σχηματισμό στον άλλο, για να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά συμφέροντά τους.
Η συζήτηση περί απλής αναλογικής και συνεργασιών, είναι ένα πάγιο και εδραιωμένο στην υπόλοιπη Ευρώπη αίτημα, με αφετηρία τα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Η πραγματικότητα μάλιστα ανάγκασε και την Κεντροδεξιά, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να γίνει μέρος της απλής αναλογικής, προκειμένου να μην βρεθεί στο περιθώριο.
Όταν κάποιος δεν θέλει να συνεργαστεί, η κοινωνία τον αναγκάζει. Μιλάμε βέβαια για… άλλες κοινωνίες, όχι για τη δική μας. Στην Ελλάδα, όπως φαίνεται από τη… χαμένη μετάφραση των Αλέξη Τσίπρα, Γιάνη Βαρουφάκη και Δημήτρη Κουτσούμπα, υπάρχει μόνο νοοτροπία… ΠΑΣΟΚ.
Ανδρέα… ζεις, θα μονολογούσε κάποιος.
Του Νίκου Φυλάγγελου
