Του Μανώλη Κομνηνού
Μια φωτεινή αποτύπωση του ρόλου της σύγχρονης γυναίκας, σε αντίθεση με την αποκρουστική υποκουλτούρα τηλεοπτικών προγραμμάτων που έχουν προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, ανέδειξε η Στέλλα Αργυρίου, με ανάρτηση στην προσωπική σελίδα της στο Facebook.
Η καλή ψυχολόγος, με συνεπή συνειδησιακή παρουσία στη δημόσια ρητορική για την προαγωγή του ταυτοτικού αποτυπώματος της γυναίκας του σήμερα, ως φωτεινής έμπνευσης για την ευημερία και την πρόοδο της κοινωνίας, σημείωσε χαρακτηριστικά τα εξής:
“Θλίψη συνοδεύει την υποκουλτούρα χυδαιότητας του τηλεοπτικού προγράμματος που έγινε πρόσφατα talk of the town, προκαλώντας τον ασυγχώρητο υποβιβασμό της γυναίκας σε αντικείμενο, λάφυρο, τρόπαιο, φαντασίωση. Διάφορες σκέψεις περνούν απ´το μυαλό μου: Πώς μεγάλωσαν αυτά τα κορίτσια. Ποια ήταν η μητέρα τους ; Τι ήταν αυτό που τους έλειψε για να ορίσουν ως μέγιστη πληρότητα την απόκτηση ενός άνδρα. Σε μια εποχή κατά την οποία οι σχέσεις είναι δυστυχώς ή ευτυχώς αναλώσιμες και υπό συνεχή αντικατάσταση. Μια τέτοια, έστω και τηλεοπτική πραγματικότητα, μας προσγειώνει άγαρμπα, απότομα και βασανιστικά στη συνειδητοποίηση ότι αρνούμαστε να αλλάξουμε.
Αρνούμαστε να αφήσουμε στο χθες στερεότυπα χυδαιότητας, αρνούμαστε να ομορφύνουμε τη ζωή μας,
αναγνωρίζοντας στη σύγχρονη γυναίκα, αυτό που ήταν πάντα. Το φως.
Είναι πολύ πρόσφατη η ωδή του Ρομπέρτο Μπενίνι στη φωτογόνο δυναμική της γυναίκας, για να ξεχάσουμε ότι, χάρη σε κάποιους ανθρώπους, πράγματι “η ζωή είναι ωραία”. Όμως για να ζήσουμε “και εμείς καλύτερα”, αφού ακόμα μας αρέσουν τα παραμύθια, πρέπει να λυτρώσουμε την κοινωνία μας,
αλλά και τις προσωπικές διαδρομές μας, από τοξικούς ανθρώπους, τοξικές νοοτροπίες, τοξικές συμπεριφορές και στερεότυπα.
Δεν αρκεί να πιάσουμε το τηλεκοντρόλ, δεν αρκεί να αλλάξουμε κανάλι.
Χρειάζεται να αλλάξουμε ολόκληρη την νοοτροπία. Την κουλτούρα.
Οι γυναίκες σήμερα, δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα. Τίποτα και σε κανέναν, πέρα απ´τον ίδιο μας τον εαυτό. Να τον αγαπάμε και κυρίως να τον σεβόμαστε.
Αυτή είναι η πιο γοητευτική “προίκα” που μπορούμε να αφήσουμε για τις επόμενες γενιές που σήμερα είναι ακόμα μικρά κορίτσια.
Και για εκείνες που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη.
Να τους πούμε πως δεν χρειάζεται να ψάχνουν κανέναν πρίγκιπα για να συναντήσουν την ευτυχία.
Θα τη βρουν, κάθε φορά που θα βλέπουν το φως μέσα τους.”.
