Του Νίκου Φυλάγγελου
Η Ευρώπη έκανε, και πάλι, το χρέος της. Χάρισε στην Ουκρανία την πρώτη θέση στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, με περίσσευμα συγκίνησης, για τη χώρα η οποία βρήκε τον χρόνο να ετοιμάσει τραγούδι, στο περιθώριο της βάρβαρης ρωσικής εισβολής στα εδάφη της.
Η σημειολογία είναι αναπόφευκτη. “Είμαστε όλοι Ουκρανοί”, όπως θα έλεγαν σε άλλες ιστορικές συγκυρίες, άλλοι πολιτικοί ηγέτες. Σοβαροί ηγέτες. Σε σοβαρές συγκυρίες. Για σοβαρά διακυβεύματα.
Η “παιδική χαρά” των Βρυξελλών, δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή. Εξαιτίας των ερασιτεχνικών χειρισμών της πολιτικής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ήπειρός μας έχει εξελιχθεί σε… συμπλήρωμα των επιδιώξεων των ΗΠΑ. Γίναμε… υπηρετικό προσωπικό της Αμερικής, αντί η Ευρώπη (μας) να διατηρήσει την αυτονομία της και την παρεμβατικότητά της.
Μόνο που, τις συνέπειες των κυρώσεων της Ευρώπης στη Ρωσία, δεν τις υφίσταται ο αμερικανικός λαός. Τις υφίστανται οι ευρωπαϊκοί λαοί. Ίσως λοιπόν θα ήταν μια καλή ιδέα, κάθε βόλτα στο supermarket και το βενζινάδικο, εκεί όπου η ακρίβεια “θερίζει” και επιδεινώνει την κοινωνική φτωχοποίηση των Μνημονίων, να γίνεται με… παρέα το τραγούδι της Ουκρανίας.
Να είμαστε περήφανοι, τουλάχιστον.
