Της Δρ. Σοφίας Πουρίκη
Πνευμονολόγος-Εντατικολόγος
Επιμελήτρια ΜΕΘ Covid
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Πάνε 18 μήνες και ακόμα η μάχη με την πανδημία καλά κρατεί. Με υφέσεις και εξάρσεις, με επιστημονικές νίκες εναντίον της για τον περιορισμό της αλλά και δεισιδαιμονικές αντιλήψεις για την προέλευση και τους σκοπούς των θεραπειών της, τροφοδοτώντας με αυτόν τον τρόπο, την εξάπλωσή της. Η πανδημία είναι ακόμα εδώ και μας δείχνει τα δόντια της για άλλη μία φορά. Πάνω από 3.000 κρούσματα για άλλη μία μέρα, πάνω από 350 διασωληνωμένοι, πάνω από 50 θάνατοι. Και οι προβλέψεις δυσοίωνες. Αν συνεχίσουμε έτσι, το Νοέμβριο θα έχουμε πάνω από 4.000 κρούσματα, πολλούς περισσότερους νοσηλευόμενους, πιο πολλούς διασωληνωμένους αλλά και θανάτους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί ενώ έχουμε το όπλο, το εμβόλιο εναντίον του ιού, στα χέρια μας για να τον κατατροπώσουμε, εμείς προτιμάμε να παλεύουμε μαζί του ως νοσούντες; Γιατί προτιμάμε να του δίνουμε να κατατρώει τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας, τον συνάνθρωπό μας που βρίσκεται στην καλύτερη φάση τη παραγωγικής του ηλικίας; Γιατί αφήνουμε να μας τους γυρίζει πίσω σακατεμένους με χρόνια προβλήματα υγείας που θα τους συνοδεύουν μέχρι και χρόνια, που δεν θα μπορούν να χαρούν μικρές καθημερινές χαρές της ζωής; Γιατί αφήνουμε να περιορίζονται οι ελευθερίες μας, ο τρόπος ζωής μας και η οικονομική μας δραστηριότητα να ασθμαίνει;
Πολλές οι απαντήσεις. Είναι η αρχέγονη νοοτροπία του ανθρώπου να καταφεύγει σε δεισιδαιμονίες και δόγματα για κάτι που δεν μπορεί να εξηγήσει ή να ελέγξει. Η έλλειψη ειδικής γνώσης στον τομέα αυτόν της επιστήμης, αλλά και η ημιμάθεια που προσφέρει απλόχερα το διαδίκτυο. Είναι η ικανότητα κάποιων να εκμεταλλεύονται τον φόβο των ανθρώπων για κάτι το άγνωστο προς ίδιο όφελος. Και βεβαίως η ανικανότητα της Πολιτείας να δώσει πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα των ανθρώπων, ο πανικός και η ανετοιμότητα της πολλές φορές να αντιμετωπίσει ένα απροσδόκητο και αναπάντεχο τεραστίων διαστάσεων συμβάν.
Χρειάζονται δράσεις. Στον αγώνα αυτόν , κανείς δεν πρέπει να λείπει. Πρώτα ο επιστημονικός κόσμος θα πρέπει να μπει μπροστά και με απλό και κατανοητό λόγο να εξηγήσει για την πανδημία, για τα εμβόλια, για τις επιπτώσεις του ιού στο ανθρώπινο σώμα.
Σ αυτόν τον αγώνα δεν θα πρέπει να απουσιάζει ούτε η Εκκλησία. Δικός της ρόλος είναι να ξεχωρίσει τα Πιστεύω και τα Δόγματα από τις επιστημονικές αλήθειες. Να κατηχήσει τους πιστούς ότι ο εμβολιασμός σώζει τις ζωές, ότι ο Θεός είναι ζωή και δίνει ζωή και επομένως δεν μπορεί παρά να ευοδώνει τέτοιες πράξεις εναντίον του ιού. Θα πρέπει να μεριμνήσει για την ευζωία του ποιμνίου της με δράσεις και συνεχείς νουθετήσεις για τη συμμετοχή των πιστών στην εμβολιαστική εκστρατεία της Πολιτείας.
Τέλος και η Πολιτεία πέρα από το νομοθετικό της έργο και τις ρυθμίσεις για την προστασία της δημόσιας υγείας, θα πρέπει να δίνει ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα που δημιουργούνται κατά την εφαρμογή των αποφάσεων της. Ξεκάθαρες λύσεις και όχι δυσνόητες και δύσκολα εφαρμόσιμες πράξεις. Όχι παλινωδίες που μπερδεύουν τον απλό κόσμο και εγείρουν ερωτηματικά ως προς το τελικό σκοπό των νομοθετημάτων της.
Έρχεται δύσκολος χειμώνας δυστυχώς. Θα πρέπει να αναλάβουμε όλοι την ευθύνη που μας αναλογεί για να περάσει και αυτό το κύμα της πανδημίας με όσο γίνεται λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και την οικονομία.
Η βασική ευθύνη όλων μας όμως είναι να πείσουμε τους συνανθρώπους μας να εμβολιαστούν και να τηρούν τα μέτρα ατομικής προστασίας, μέχρι την τελική νίκη, μέχρι ο ιός να σταματήσει να θερίζει ανθρώπινες ζωές τόσες όσες ένα πούλμαν σε εκδρομή κάθε μέρα. Μπορούμε να το κάνουμε με πειθώ και με υπομονή, περιχαρακώνοντας τους επιτήδειους που το μόνο που επιζητούν είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και φόβου.
