Της Σοφίας Πουρίκη
Εχουν περάσει ήδη δύο χρόνια πανδημίας, δύο χρόνια μεγάλης πίεσης τόσο του ΕΣΥ όσο και της κοινωνίας ολόκληρης. Του ΕΣΥ που έπρεπε, παρά την αποστέρηση του από οικονομικούς πόρους τα τελευταία χρόνια λόγω μνημονίων, και των μεγάλων ελλείψεων σε προσωπικό λόγω του brain drain και των αναστολών των προσλήψεων , να σταθεί όρθιο για να αντιμετωπίσει το τεράστιο πλήθος των ασθενών που χτύπησε την πόρτα του για να νοσηλευθεί. Της κοινωνίας που έζησε πρωτόγνωρες καταστάσεις, καραντίνες, οικονομικές δυσχέρειες, τρόμος για το τι μέλλει γενέσθαι με την υγειονομική κρίση που χτύπησε την πόρτα της ανθρωπότητας.
Και μετά από αυτή την λαίλαπα της πανδημίας με το ΕΣΥ όρθιο και την κοινωνία ακόμα σε συνοχή, με τις πληγές όμως ακόμα ανοιχτές και το λογαριασμό να μετράει ακόμα θύματα και μεγάλες οικονομικές τρύπες, έρχεται ένας πόλεμος από το πουθενά να χτυπήσει την πόρτα της Ευρώπης, μιας λαίλαπας που νομίζαμε ότι την είχαμε κλείσει στα χρονοντούλαπα της Ιστορίας χρόνια τώρα, πίσω από τα συνθήματα του «Ποτέ ξανά».
Παρακολουθεί ο άνθρωπος ανήμπορος να καταλάβει τι γίνεται. Τα χτυπήματα της Μοίρας το ένα μετά το άλλο να έρχονται κατά πάνω του, λες και δεν έχει ήδη πληρώσει πολύ ακριβά σε ζωές και χρήμα τα εώς τώρα γεγονότα. Και εκεί που φαίνεται ότι κάτι πάει να ξεπεραστεί, να αισιοδοξήσει, ότι τα καταφέραμε και πάλι, έρχεται κάτι πιο ερεβώδες, πιο τραγικό.
Η παγκόσμια πανδημία ήταν ένα crash test που έθεσε σε κίνδυνο τόσο την παγκόσμια-σωματική και ψυχική- υγεία τόσο και τα συστήματα υγείας αλλά και την οικονομική ευμάρεια του παγκόσμιου πληθυσμού. Ήρθε μπροστά η επιστήμη και σε χρόνο ρεκόρ έδωσε τη λύση, εμβόλια παρασκευάστηκαν σε χρόνο dt, φάρμακα εφευρέθηκαν για την καταπολέμηση του ιού. Η ανθρωπότητα ανέπνευσε με ανακούφιση και άρχισε να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Στη στροφή όμως την περίμενε κάτι πιο σκοτεινό, κάτι πιο βάρβαρο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ξύπνησε μνήμες, που είχαν ενταφιαστεί βαθιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, φόβοι που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν.
Όπως όμως και στην πανδημία, οι άνθρωποι στάθηκαν όρθιοι και πάλεψαν ενάντια στον αόρατο εχθρό, το υγειονομικό προσωπικό προέταξε τα στήθη του για να προστατεύσει την κοινωνία, έτσι βλέπουμε τώρα και έναν λαό να αντιστέκεται για να προασπισθεί αξίες ανυπέρβλητες, την ελευθερία και το δίκαιο.
Και τα διδάγματα της Ιστορίας, μας οδηγούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Ότι οι άνθρωποι έχουν τέτοια δύναμη μέσα τους, έχουν τόσο περισσότερο φώς σε σχέση με το σκοτάδι που τους περιβάλλει, ώστε με δύναμη ψυχής και περισσού κουράγιου να παλεύουν μέχρι να νικήσουν το σκοτάδι, να νικήσουν ό, τι πάει να τους στερήσει τη ζωή και την ευημερία. Και σ αυτή τη μάχη μπροστάρηδες είναι οι «παλαβοί» οι «τρελοί» που πιστεύουν στο ακατόρθωτο, που σε πείσμα των δεδομένων στέκονται όρθιοι, υπομένουν τα χτυπήματα και νικούν το πεπρωμένο και το αδύνατο. Ακόμα και οι ανθρώπινες θυσίες που γίνονται για την προάσπιση της ζωής και των αξιών, είναι θυσίες που μένουν στις μνήμες όλων μας, για να μας θυμίζουν ότι έχει πραγματικά αξία η προάσπιση της ζωής και των αξιών με τις οποίες μεγαλώσαμε.
Είναι Άνοιξη. Η εποχή της αισιοδοξίας, η εποχή που νίκησε η ζωή το θάνατο, το φως το σκοτάδι. Καιρός να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον και να μην ξεχνάμε και να έχουμε πάντα στο μυαλό μας: ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να πετυχαίνει το ακατόρθωτο.
