Της Δρ. Σοφίας Πουρίκη
Πνευμονολόγος-Εντατικολόγος
Επιμελήτρια ΜΕΘ Covid
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Εχουν περάσει πάνω από 19 μήνες που η ανθρωπότητα χορεύει στο χορό της πανδημίας του Covid. Ένας χρόνος και, που τα συστήματα υγείας ανά τον κόσμο, πιέζονται μέχρι τα όρια τους, πολλές φορές τα ξεπερνάνε κιόλας, με υφέσεις κι εξάρσεις, με ανυπολόγιστες οικονομικές ζημίες στις κρατικές και την παγκόσμια οικονομία, αλλά το σημαντικότερο, ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και ποιότητα ζωής στους αναρρώσαντες.
Ένας χρόνος και που, η μικρή Ελλάδα παλεύει και αυτή να κρατήσει όρθιο το σύστημα υγείας της, να περιορίσει όσο γίνεται περισσότερο το κόστος σε οικονομία και ανθρώπινες ζωές . Ένας χρόνος και που, οι λειτουργοί του συστήματος υγείας, οι υγειονομικοί, ξεπερνάνε εαυτούς και αντοχές για να στηρίξουν τα νοσοκομεία, για να σώσουν τις ανθρώπινες ζωές που έρχονται χτυπημένες από τον ιό.
Δουλεύω σε ένα από τα πρώτα νοσοκομεία αναφοράς της Ελλάδας για το Covid. Από την αρχή στην πρώτη γραμμή, από την πρώτη στιγμή σε μία άνιση μάχη. Είδα νέους ανθρώπους χωρίς κανένα υποκείμενο νόσημα, να λιώνουν σε ένα κρεβάτι ΜΕΘ, ανθρώπους που μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα «έφυγαν» μέσα από τα χέρια μου, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών και των νοσηλευτών, ηλικιωμένους ανθρώπους που έζησαν κάτω από αντίξοες συνθήκες τα χρόνια της ζωής τους, να τους θερίζει μία «απλή ίωση».
Είδα συναδέλφους να καταρρακώνονται στη θέα και στην είδηση του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, γιατί και εμείς είμαστε άνθρωποι, έχουμε και εμείς συγγενείς, έχουμε και εμείς επιστήθιους φίλους. Άκουσα μάνες, αδέρφια, παιδιά από το τηλέφωνο να κλαίνε στην είδηση της απώλειας, να πρέπει να διαχειριστείς πέρα από τη μάχη για να κρατήσεις με «νύχια και με δόντια» έναν άνθρωπο στη ζωή αλλά να πρέπει να αναγγείλεις και το μοιραίο. Γιατί στην είδηση του θανάτου όλοι παγώνουν, δεν χωράνε εκεί ούτε αμφιβολίες για την ύπαρξη του ιού, για τη θεραπευτική αντιμετώπιση του ασθενούς. Άλλες πάλι φορές με ένα χαμόγελο στα χείλη να παίρνεις τηλέφωνο και να λες ότι τα καταφέραμε, νικήσαμε και ότι ο άνθρωπός τους βγήκε νικητής και θα επιστρέψει πίσω ζωντανός.
Έναν χρόνο τώρα παλεύουμε, στις κλινικές, παλεύουμε στις ΜΕΘ, παλεύουμε με τους φόβους και τις ανασφάλειες μας. Ένας χρόνος τώρα που έχουμε βάλει σε δεύτερη μοίρα τις οικογένειες μας για να δοθούμε στη μάχη.
Είναι δύσκολο να είσαι γιατρός στην πρώτη γραμμή σε περίοδο πανδημίας. Είναι δύσκολο να είσαι και σύζυγος, ταυτόχρονα μάνα δύο παιδιών και να έχεις υπό την προστασία σου τους ηλικιωμένους γονείς σου. Ένα λάθος και διασπείρεις τον ιό, ένα λάθος και μπορεί να τους οδηγήσεις εσύ στο νοσοκομείο, ειδικά τον πρώτο καιρό που δεν υπήρχαν τα εμβόλια… Και επομένως, πρέπει όχι μόνο να προφυλάξεις τον εαυτό σου, πρέπει και να προφυλάξεις όλη την οικογένεια σου. Είναι στιγμές που γυρνάς εξουθενωμένη από μία εφημερία, ύπνος μηδέν, και έρχονται τα παιδιά σού που έχουν να σε δουν πάνω από 24 ώρες , να σε αγκαλιάσουν να σου πουν τι έγινε στο σχολείο και συ πρέπει να τα απομακρύνεις από κοντά σου για να μπεις στο μπάνιο να απομακρύνεις από πάνω σου ό, τι θα μπορούσε να αποτελέσει εστία διασποράς. Είναι στιγμές, έχεις να κοιμηθείς πάνω από 24 ώρες, κουβαλάς μέσα σου στιγμές έντασης, stress, την εικόνα του θανάτου και θα πρέπει να τα καταχωνιάσεις όσο γίνεται μακριά από τις σκέψεις σου, για να γίνεις μια κανονική μάνα, σύζυγος, παιδί για τους γονείς σου.
Πληρώνονται αυτά; Φυσικά και όχι. Η ανταμοιβή σου είναι η νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο. Ότι εκπλήρωσες τον όρκο του Ιπποκράτη. Ότι χθες βγήκε εκτός ΜΕΘ ένας 45 χρονών, χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας στη ζωή του, ότι χθες ο ηλικιωμένος στο κρεβάτι 5 άρχισε να πηγαίνει καλύτερα και σκεφτόμαστε να τον αποσωληνώσουμε, ότι η 60 χρονη ανεμβολίαστη, που κάθε μέρα η κόρη της παίρνει τηλέφωνο και παρακαλάει να να γυρίσει πίσω ζωντανή η μαμά της, βοηθήθηκε από έναν θεραπευτικό χειρισμό.
Παλέψαμε, παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι να νικήσουμε, μέχρι να γυρίσουμε στον πρότερο τρόπο ζωής μας. Αλλά μέχρι τότε, η παράκληση όλων όσων δουλεύουμε στα νοσοκομεία και δίνουμε τη μάχη για τη ζωή όλων, είναι να προφυλάξει ο κόσμος την υγεία του, με τα μόνα όπλα που έχουμε έναντι του ιού.
Και δεν είναι άλλα από το εμβόλιο και τα μέτρα ατομικής προστασίας.
