Γράφει η Ράνια Τζίμα
Τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη έχουν σοκάρει ακόμη και τους πιο έμπειρους αναλυτές της Μέσης Ανατολής. Η πείρα που έχει συσσωρευτεί από πολέμους, ένοπλες συρράξεις, τρομοκρατικές επιθέσεις στην περιοχή αυτή όλα αυτά τα χρόνια συντείνει στο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία ιστορική καμπή αντίστοιχη με τον ισραηλινο-αραβικό πόλεμο του 1967.
Επομένως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο κόσμος μας που συνεχώς βλέπει μία δραματική αύξηση των περιφερειακών συγκρούσεων με παγκόσμιες επιπτώσεις (όπως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία), βρίσκεται αντιμέτωπος με άλλη μία κρίσιμης σημασίας σύγκρουση. Τα περιφερειακά μέτωπα αντί να κλείνουν και να επέρχονται συμβιβασμοί, ανοίγουν με μεγαλύτερη συχνότητα και κρότο, δημιουργώντας συνθήκες παγκόσμιας ανισορροπίας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την παγκόσμια ασφάλεια, την ειρήνη και την οικονομία.
Είναι πολύ δύσκολο όμως να αποστασιοποιηθεί κάποιος από το ανθρώπινο δράμα και να εστιάσει στις γεωπολιτικές συνέπειες, ιδιαίτερα τη στιγμή που εξελίσσεται ένα τελεσίγραφο για απομάκρυνση 1,5 εκατ. Παλαιστινίων από τη βόρεια Λωρίδα της Γάζας και μία επικείμενη ισραηλινή χερσαία επίθεση, ενώ παράλληλα οι ρουκέτες της Χαμάς σπέρνουν τον τρόμο στις πόλεις του Ισραήλ.
Προφανώς το να πάρει κάποιος την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς και το αιματοκύλισμα του προηγούμενου Σαββάτου ως αφετηρία της παρούσας κατάσταση είναι λάθος. Οποιος παρακολουθεί τα γεγονότα, γνωρίζει πολύ καλά ότι οι συνθήκες διαβίωσης και καταπίεσης των Παλαιστινίων στη Γάζα είναι αυτές που τροφοδοτούν τη Χαμάς, σε συνδυασμό με την εκτεταμένη διαφθορά και απαξίωση της Φατάχ και της Παλαιστινιακής Αρχής. Ομως, ως εξωτερικοί παρατηρητές δεν είναι δυνατόν να αποδεχόμαστε τη σφαγή του περασμένου Σαββάτου ως μία αναπόφευκτη συνέπεια της καταπίεσης των Ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Οχθη.
Οχι, δεν έχουμε ανάγκη να αποδειχθούν αλήθεια ή ψέματα οι αποκεφαλισμοί βρεφών για να συμφωνήσουμε ότι οι επιθέσεις σε αμάχους συνιστούν έγκλημα πολέμου. Οχι, δεν έχουμε καμία ανάγκη να ξεχωρίσουμε τους αμάχους σε Ισραηλινούς ή Παλαιστινίους για να θεωρήσουμε ότι οι επιθέσεις αυτές συνιστούν εγκλήματα πολέμου. Και όχι, δεν έχουμε καμία ανάγκη να καταναλώνουμε τον μισανθρωπικό λόγο των επιτελείων των δύο μερών για να πειστούμε για το δίκαιο ή το άδικο του εν εξελίξει αιματοκυλίσματος.
Στην Ελλάδα τα ακροατήρια πάλι έχουν διχαστεί σε φιλο-ισραηλινά και φιλο-παλαιστινιακά και αντιπαρατίθενται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνουν για όλα τα θέματα, είτε είναι οι πλημμύρες είτε είναι οι υποκλοπές είτε είναι η ακρίβεια. Ας συμφωνήσουμε ότι η ανθρώπινη ζωή, η ανθρώπινη ασφάλεια και η ειρηνική συνύπαρξη είναι αυταξίες ανεξάρτητα από σημαίες, θρησκείες και φυλές. Και θα βάζαμε έτσι ένα κρίσιμο λιθαράκι για το πώς αντιλαμβανόμαστε τον ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο μας.
