Γράφει η Ράνια Τζίμα
Από τις 7 Οκτωβρίου η Μέση Ανατολή δεν είναι αντιμέτωπη μόνο με έναν ακόμη πόλεμο, ουσιαστικά έχει περάσει σε μια νέα εποχή. Η σύγκρουση που περιμένουμε όλοι να δούμε στα παλαιστινιακά εδάφη θα είναι μιας κλίμακας που δεν θα μοιάζει με τίποτε που έχουμε μέχρι τώρα καταγράψει, κι αυτή η δραματική στροφή θα επηρεάσει στο σύνολό του το παγκόσμιο σύστημα. Ο πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις και ούτε το νόμιμο δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αντίσταση στην κατοχή ούτε η υπεράσπιση της ασφάλειας του Ισραήλ δίνουν άλλοθι για την εν πλήρει συνειδήσει σφαγή αμάχων. Προτού δε βγάλουμε περισσότερα συμπεράσματα, θα πρέπει ο καθένας να καταλήξει στη δική του σκέψη πού βρίσκεται η αρχή του σπιράλ της βίας… είναι η παράνομη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών με παράλληλο εποικισμό και συστηματική χρήση βίας ή ο τυφλός εξτρεμισμός της Χαμάς που στην πραγματικότητα βάζει μπροστά ως πρώτο θύμα τον παλαιστινιακό λαό; Σε κάθε περίπτωση, εδώ μιλάμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά για έναν πόλεμο χωρίς κανόνες.
Η επίθεση της Χαμάς κατέρριψε την παγκόσμια αντίληψη ότι το Ισραήλ είναι ένα άτρωτο κράτος, ίσως το καλύτερα οργανωμένο σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφοριών, με το πλήγμα στο κύρος του να είναι ίσως και ανεπανόρθωτο. Αυτός ο παράγοντας δεν είναι αμελητέος καθώς σχεδόν επιβάλλει στο Ισραήλ μια απάντηση που θα αφορά μεταξύ άλλων και την υπεράσπιση της εικόνας του. Eρώτημα παραμένει αν θα ανοίξει και το μέτωπο στον Λίβανο καθώς η Χεζμπολάχ είναι μάλλον απίθανο να παρακολουθήσει άπραγη την απόπειρα ανακατάληψης της Γάζας. Τυχόν εμπλοκή όμως του Ιράν στον πόλεμο κυριολεκτικά θα ανοίξει τις πύλες της κολάσεως. Kαι όλα αυτά με τις κάμερες παντός είδους να έχουν τον πρώτο λόγο, θηριωδίες, πυραυλικές επιθέσεις, νεκροί, όμηροι, όλα καταγράφονται και αξιοποιούνται στον δεύτερο πόλεμο που βρίσκεται παράλληλα σε εξέλιξη με εκείνον της προπαγάνδας. Ενα μοιάζει βέβαιο αυτή τη στιγμή, ότι η οποιαδήποτε λύση για το παλαιστινιακό ζήτημα κι αν βρισκόταν στα σκαριά, έχει ενταφιαστεί με πρώτα θύματα τους Παλαιστινίους της Γάζας αλλά και τους πολίτες του Ισραήλ.
Τέλος, είμαστε δυστυχώς όλοι αντιμέτωποι με τον κίνδυνο ενός ασύμμετρου πολέμου, που μπορεί να φτάσει σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, ακόμη κι αν εκείνη δεν εμπλέκεται κατά κανέναν τρόπο ευθέως με τη σύρραξη. Είτε τυφλωμένων από τον εξτρεμισμό είτε με σχέδιο να δημιουργήσουν πρόβλημα στις πολιτικές ηγεσίες των χωρών με στόχο εκείνες με τη σειρά τους να αναγκαστούν να ασκήσουν πιέσεις στο Ισραήλ. Στην εξίσωση πρέπει να μπει και το ενδεχόμενο ενισχυμένων μεταναστευτικών ροών. Πάντως ας αναλογιστούμε ότι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στον πλανήτη είναι εκείνος που δεν έχει τίποτα πια να χάσει.
