Του Μάνου Οικονομίδη
Στην επιστήμη της κλινικής ψυχολογίας, το ζητούμενο σημείο ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη, είναι η ζηλευτή παράμετρος που κινητροδοτεί μια σπάνια νηφαλιότητα και μετρημένες σκέψεις, που αθροιστικά διευκολύνουν τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας στη σταθερή διαδρομή του. Με περίσσευμα αυτοπεποίθησης, φυσικά.
Σε εκείνο το “σημείο μηδέν”, η παράμετρος που παραμερίζει τις σκιές για να αναζητήσει το φως, είναι η ελπίδα. Στην αέναη πάλη των ενστίκτων μέσα μας άλλωστε, η ελπίδα μοιάζει γενετικά προγραμματισμένη να υπερισχύει του φόβου. Να τον συρρικνώνει. Έστω και σε ευθυγραμμισμένη αντιπαράθεση με τη λογική και τις πιθανότητες.
Η ελπίδα ως πρόλογος συγγραφής κάθε καινούριου σεναρίου. Κάθε επόμενης σελίδας. Το πρώτο βήμα για κάθε ταξίδι, σύντομο και διστακτικό, ή μεγάλο και φιλόδοξο. Η ελπίδα…
Στο μεταίχμιο της αλλαγής σκυτάλης στο Οβάλ Γραφείο, ο Τζο Μπάιντεν μας προτρέπει να… προσδεθούμε για τη διαδρομή που θα ακολουθήσει. Όχι τόσο ως συμμέτοχοι, αλλά ως εμπλεκόμενοι θεατές. Οι πολιτικές ισορροπίες στο Κογκρέσο, το μεταβατικό αποτύπωμα της θητείας του, η αδημονία της Κάμαλα Χάρις να τον διαδεχθεί, οι υπόλοιποι δελφίνοι εντός του Δημοκρατικού Κόμματος, και φυσικά… ο τραμπισμός, ένα ζαλισμένο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, Θεσμοί ετών με συμπτώματα ξεχαρβαλώματος, μετά τη θητεία Τραμπ, και πάνω από όλα μια κοινωνία βαθιά διαιρεμένη, στα όρια του εμφύλιου διχασμού.
Ο “παππούς της Αμερικής” υπηρέτησε με συνέπεια τη στρατηγική του “θεραπευτή”. Του ηγέτη που θα επουλώσει τις πληγές που άνοιξαν τα προηγούμενα χρόνια, και θα σπαταλήσει το επιλογικό και πιο “επώνυμο” κεφάλαιο της παρουσίας του στον δημόσιο βίο της υπερδύναμης, στην ηθική υποχρέωση να φρενάρει την πτώση. Την παρακμή.
Είναι βέβαιο ότι ο Τζο Μπάιντεν… θα το απολαύσει. Δεν έχει ατζέντα ματαιόδοξων διεκδικήσεων, έχει παρελθόν πόνου και απώλειας που τον κατέστησε αναπόφευκτο για την τρέχουσα συγκυρία.
Μεταξύ μας, το αξίζει. Όπως θα έλεγε και ο Μπαράκ Ομπάμα… he has come too far, to turn back now.
