Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μια χώρα που επιβιώνει… κατά τύχη, ή… από τύχη. Για ακόμη μια φορά, η νεώτερη εκδοχή της πατρίδας μας επιβεβαίωσε την αθεράπευτη έλξη μας προς τους μύθους και τον… σανό. Το να δουλευόμαστε μεταξύ μας, να περνάμε όμορφα και να πηγαίνουμε παρακάτω.
Με αφορμή την περιγραφή της Κωνσταντινούπολης ως… Κωνσταντινούπολης και όχι Ιστανμπούλ, στη δήλωση του Τζο Μπάιντεν για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων ως… Γενοκτονίας, στα ελληνικά social media παρέλασαν επικές αναλύσεις και αναφορές, που περίπου παρουσιάζουν τον Αμερικανό Πρόεδρο έτοιμο να μαας… χαρίσει την Πόλη. Προφανώς, αφού πρώτα θα την έχει κατακτήσει για λογαριασμό μας, από την Τουρκία.
Στο παρελθόν, αντίστοιχη προσδοκία είχαμε από τη… μητέρα Ρωσία και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τώρα όμως ανεβήκαμε επίπεδο προσδοκιών. Η κατάσταση θα ήταν για γέλια, αν δεν προκαλούσε κλάματα εκνευρισμού και απογοήτευσης για το κατάντημα των λεγόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
Εκείνων που δεν μπορούν να δώσουν στις λέξεις και τη χρησιμοποίησή τους, την πραγματική σημασία τους. Εκείνους που, με ακραία σοβαροφάνεια, δίνουν σκληρή μάχη με την κοινή λογική και την αξιοπρέπεια. Και χάνουν και οι δυο. Και η κοινή λογική, και η αξιοπρέπεια.
Στην Πόλη, λοιπόν. Και τρέχοντας.
