Η περίπτωση της Μαρίας Καρυστιανού και της αξιοπρέπειας με την οποία συνεχίζει να σεργιανίζει σε έναν κόσμο που έχασε το νόημά του, όπως θα συνέβαινε για κάθε κανονικό γονιό, ο οποίος θα στερείτο το παιδί του, θα μνημονεύεται στα δάκρυα του μέλλοντος.
Μια παιδίατρος, που αφιέρωσε τη ζωή της να φροντίζει τα παιδιά των άλλων. Και στερήθηκε το δικό της.
Μια γυναίκα, που κατανόησε το βαθύτερο νόημα της ζωής, να ζεις για εκείνη την οποία έφερες στον κόσμο. Και τη στερήθηκε.
Μια ταραγμένη καρδιά, που ζει και για το παιδί της, το οποίο δεν είναι πια εδώ. Και για τα άλλα παιδιά, που επίσης δεν είναι πια εδώ. Που, στην εθνική και μη αναστρέψιμη τραγωδία των Τεμπών, στερήθηκαν το δικαίωμα να ζήσουν τα όνειρά τους. Στερήθηκαν το δικαίωμα να ζήσουν.
Η γυναίκα αυτή, όαση ανακούφισης σε μια αποσυναρμολογημένη κοινωνία, με “χαλασμένους” ανθρώπους και αλλοιωμένο ηθικό κώδικα επικοινωνίας, δέχεται επιθέσεις από σάπιες ψυχές, για όσα μεταφέρει με την παρουσία και τον λόγο της στις Βρυξέλλες.
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τον νοητό κληρονόμο της αθηναϊκής Εκκλησίας του Δήμου, τη φυσική ενσάρκωση των ιδεών του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Παρά την κακοποίηση των ιδεών αυτών και της συγκεκριμένης ιστορικής συνέχειας, από τους συγκυριακούς σφετεριστές της έννοιας του Ευρωπαίου πολίτη, πολιτικού, ηγέτη.
Πόσο σάπιοι είναι όλοι αυτοί. Βιοποριζόμενα γεννήματα του μίσους και του διχασμού που μας κληρονόμησε η εθνική τραγωδία των Μνημονίων. Τότε που τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, κακοποίησαν το σώμα της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
