Στην επιστήμη της κλινικής ψυχολογίας, η διαλεκτική της αναζήτησης των μεγάλων, αλλά και των μικρότερων “γιατί”, καταλήγει αναπόφευκτα στην αποδοχή των “γιατί όχι”. Μια ενσυνείδητη μετάβαση της συναισθηματικής νηνεμίας, στο κάδρο της ωδής στη γοητεία της ζωής. Ζούμε. Και το πώς αξιοποιούμε τη δωρεά της ζωής, μας προσφέρει διακριτή ταυτότητα στη διαμάχη με το πεπρωμένο μας. Με τον αυθόρμητο, αναπόφευκτο και αναπότρεπτο εναγκαλισμό της ελπίδας, ως θεμελιώδη αφετηρία και ανατροφοδότη διαδρομών.
Η κλινική ψυχολογία μας προσφέρει μια πρόσθετη μεθοδολογική ερμηνεία του προορισμού. Να βρούμε και να κρατήσουμε ορατό μέσα μας το σημείο ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη. Το βάλσαμο μιας ολοκληρωμένης συνθήκης αυτογνωσίας. Με την αυτοπεποίθηση της παραδοχής ότι η πτώση συνιστά το αναγκαστικό προλογικό στάδιο για να ξανασηκωθούμε. Μέχρι να ξαναπέσουμε. Και να σηκωθούμε ξανά.
Πέφτουμε. Για να μαθαίνουμε να σηκωνόμαστε πιο δυνατοί. Να μην υποκύπτουμε στη γοητεία της παραίτησης. Να μην υιοθετούμε μια χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας. Να μην αδρανούμε μπροστά στους μικροσκοπικούς κυματισμούς της ελπίδας. Εκείνα τα νήματα που ενώνουν την ηθική συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων, άγνωστων και πολύ μακριά μεταξύ τους, κάθε φορά που η γενναία και πεισματική επιλογή κάποιου να σταθεί όρθιος, υπερασπιζόμενος μια ιδέα, ανατροφοδοτεί έμπνευση. Γεννάει ελπίδα. Αφήνει ένα φως ανοικτό.
Στο πρόσωπο του ηττημένου των εκλογών στην Αθήνα Κώστα Μπακογιάννη, η ιστορική, αξιακή πρωτεύουσα του δυτικού ανθρώπου στερήθηκε έναν πολιτικό που δεν ξέχασε να είναι άνθρωπος, όσο ασκούσε το αξίωμά του. Που στάθηκε όρθιος απέναντι στις “σφαίρες” του διχασμού και του μίσους, που επικράτησαν ως ασυγχώρητη κανονικότητα για το πολιτικό σύστημά μας και την κοινωνία μας, στα χρόνια της μεγάλης αποσυναρμολόγησης του έθνους. Στα χρόνια της μνημονιακής καταστροφής και… μετά. Στην εποχή της καθήλωσης στη φθορά. Στην εποχή του συμβιβασμού με την παρακμή.
Στη συνείδησή του, σεργιανίζει η αδάμαστη ηχώ της κληρονομιάς της εθνικής συμφιλίωσης, της σύνθεσης, και της συνεννόησης, της συνεργασίας και της συναίνεσης, που ενσάρκωσε ο πατέρας του. Ο γιος του Παύλου Μπακογιάννη δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει διαφορετική διαδρομή. Ακόμη κι αν αναγκάστηκε να πέσει.
Πέφτουμε. Για να μαθαίνουμε να σηκωνόμαστε. Πιο δυνατοί. Οι ιδέες άλλωστε, είναι αλεξίσφαιρες. Όπως και οι γητευτές τους…
Του Μάνου Οικονομίδη
