Του Μάνου Οικονομίδη
Η προλογική, συναισθηματικής αφετηρίας ερώτηση είχε ως κομιστή της τον Γιώργο Παπανδρέου, στην εξόδιο ακολουθία για τον πατέρα του, τον Ανδρέα Παπανδρέου, και διεκδικούσε μερίδιο στην Ιστορία, για να περιγράψει όσα ένιωθαν εκείνοι που βιώσαν την απώλεια του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ως αποσυναρμολόγηση της καρδιάς τους.
Μεταξύ μας, αυτό συμβαίνει με κάθε απώλεια. Γι’ αυτό και η καθαρτική διαδικασία αποσυμπίεσης της ωδής του πονού περιλαμβάνει ως κορυφαίο στάδιο την αποδοχή της απώλειας. Να εκπαιδεύεις την καρδιά σου να συμβιώνει με την απώλεια. Να ζει χωρίς. Να ζει μετά. Να ζει μαζί, στις αναμνήσεις.
Πριν από έξι χρόνια, ένα νεαρό κορίτσι που ονειρευόταν να αλλάξει τον κόσμο, και να ανοίξει τα φτερά της για να ζήσει τα όνειρά της, είδε τον χαρισματικό, στοργικό και σπάνιο πατέρα της να κατεβαίνει από την κοινή διαδρομή. Βίαια. Από τις σφαίρες δειλών υποκειμένων, από εκείνα που μονάχα από συνήθεια συγκαταλέγονται στην κατηγορία των ανθρώπων. Και στερήθηκε έτσι το δικαίωμα να μεγαλώσει μαζί του. Να ονειρευτεί μαζί του. Να ζήσει μαζί του. Να περπατήσει μαζί του σε έναν περισσότερο φωτεινό, ανοιχτό ορίζοντα.
Το ίδιο συνέβη και με εκείνον. Στερήθηκε το δικαίωμα να δει τη συνεπή θυσία για την οικογένειά του, τους κόπους για να γίνουν τα παιδιά του καλύτερα, να αποκτούν χειροπιαστό αποτέλεσμα. Να γίνονται βιωματικό σενάριο ζωής.
Η μικρή έπεσε, όπως συμβαίνει με κάθε απώλεια. Αλλά σηκώθηκε. Μάλλον επειδή το φως που έχει μείνει ανοικτό μέσα της, δεν μπορεί να το εμποδίσει κανένα σκοτάδι. Και σήμερα, δικαιούται να σηκώνει τα μάτια της ψηλά, και να χαμογελάει με αυτοπεποίθηση και ανακούφιση στον μεγάλο απόντα. Στον μπαμπά της.
Έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, η κόρη του Ίρις περπατάει στο μονοπάτι του φωτός. Ανοίγει τα φτερά της, και επιδιώκει να γίνει συμμέτοχος στην αλλαγή, να επηρεάσει την εξέλιξη της συλλογικής προόδου, με την υποψηφιότητά της ως Περιφερειακός Σύμβουλος στον Νότιο Τομέα της Αττικής.
Η μητέρα της Βίκυ, και ο αδελφός της Νώντας, αλλά και τα αδέλφια του αξέχαστου πατέρα της, η Γεωργία, η Ελισάβετ, ο Γρηγόρης και ο Γιώργος, η γιαγιά της, όλη η οικογένεια Ζαφειρόπουλου, μπορούν να αισθάνονται περήφανοι.
Όπως περήφανος είναι και ο μπαμπάς της. Ο Μιχάλης. Που την προστατεύει και τη θαυμάζει από εκεί ψηλά. Η ζωή άλλωστε έχει μοναδικές εμπνεύσεις όταν χρειάζεται να ενώνει νήματα συναισθηματικής φόρτισης.
Η Ίρις Ζαφειροπούλου στο ψηφοδέλτιο της Περιφέρειας Αττικής, στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου, όταν τα γενέθλια του Μιχάλη της ήταν μερικές μέρες νωρίτερα, στις 5 Οκτωβρίου.
Η υπόσχεση ενός πατέρα, να μην αφήσει ποτέ από την αγκαλιά του τη νεράιδά του…
