Στην εκδήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου για τον Κώστα Σημίτη, καταγράφηκαν… αρρυθμίες. Αναμενόμενο, υπό μια έννοια, καθώς η εκδήλωση είχε ως στοχοπροσήλωση τη… λατρεία του “καταλληλότερου” και επομένως δεν υπήρχε χώρος για άβολες αλήθειες.
Για τις άβολες αλήθειες της μοιραίας για τον τόπο διακυβέρνησης Σημίτη, που μετέτρεψε τη διαφθορά σε καθημερινή κυβερνητική πρακτική, χόρεψε τανγκό με τη διαπλοκή, πυροδότησε μια σειρά από σκάνδαλα, όπως του Χρηματιστηρίου και της υπερτιμολόγησης των δημοσίων έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έγραψε τον πρόλογο της χρεοκοπίας, με την “παραποιημένη” ένταξη στην ΟΝΕ, την “πειραγμένη” ισοτιμία ευρώ-δραχμής και το swap της Goldman Sachs, που παρέπεμψε στο μέλλον την αποπληρωμή συσσωρευμένων χρεών, και φυσικά τις εθνικές υποχωρήσεις. Από τα Ίμια και το γκριζάρισμα του Αιγαίου, μέχρι την παράδοση Οτσαλάν στην τουρκική ΜΙΤ και τις συμφωνίες που επέτρεψαν στην Τουρκία να βάλει σε επίσημο χαρτί τις ανιστόρητες διεκδικήσεις της.
Η εκδήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου κατέγραψε την ηχηρή απουσία του… Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Αλλά και της… σημαίας που χάθηκε στα Ίμια. Της σημαίας που υπεστάλη στα Ίμια. Της σημαίας την οποία… πήρε ο αέρας στα Ίμια. Ακόμη να τη βρούμε.
Το… θεάρεστο έργο του Κώστα Σημίτη, ως βαθιά ρωγμή στην ποιότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
